گلهای رنگارنگ ۲۷۱
|
|
|
|
|
|
روشنک (گوینده) |
|
|
|
|
|
|
ای ساربان آهسته ران كه آرام جانم می رود |
وان دل كه با خود داشتم با دل ستانم می رود |
|
||
|
من مانده ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او |
گویی كه نیشی دور از او در استخوانم می رود |
|
||
|
محمل بدار ای ساربان تندی مكن با كاروان |
كز عشق آن سرو روان گویی روانم می رود |
|
||
|
|
|
سعدی (غزل) |
||
شهیدی (آواز) |
|
|
|
||
|
بار فراق دوستان بس كه نشسته بر دلم |
می روم و نمی رود ناقه به زیر محملم |
|
||
|
بار بیافكند شتر چون برسد به منزلی |
بار دل است همچنان ور به هزار منزلم |
|
||
|
ای كه مهار می كشی صبر كن و سبك مرو |
كز طرفی تو می كشی وز طرفی سلاسلم |
|
||
|
آخر قصد من تویی غایت جهد و آرزو |
تا نرسم ز دامنت دست امید نگسلم |
|
||
|
|
|
سعدی (غزل) |
||
|
ای ساربان آهسته ران كه آرام جانم می رود |
وان دل كه با خود داشتم با دل ستانم می رود |
|
||
|
من مانده ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او |
گویی كه نیشی دور از او در استخوانم می رود |
|
||
|
محمل بدار ای ساربان تندی مكن با كاروان |
كز عشق آن سرو روان گویی روانم می رود |
|
||
|
در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن |
من خود به چشم خویشتن دیدم كه جانم می رود |
|
||
|
|
|
سعدی (غزل) |
||
روشنک (گوینده) |
|
|
|
||
|
اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد. |
|