گلهای رنگارنگ ۲۸۱

      
ترانه: پروین         
 

گر رقیب آید بر دلبر من                            

مكر و شیادی بود لشکر او                                

من بی پروا را چه هراس از دشمن                       

یا كه من از خون او رنگ كنم بستر او     

جوشد از غیرت دل اندر بر من

عشق و آزادی بود لشگر من

دهد بر دشمن ظفری ما را

یا كه او از خون من رنگ كند پیكر من

  
   

 

  
   

دست ازین دستۀ شمشیر كه در دست من است

جانم نكشم تا نكشد دست رقیب از سر من

  
       
  برچین دامن كه گردن ننهیم                                برو ای ابله كه ما تن ندهیم  
      (ملک الشعرا بھار)
       
آواز: فاخته    
 

دامن از دست غمت غرقه به خون خواهم كرد            

 

    
    راز دل را دگر از پرده برون خواهم كرد  
       
  همچو شمعی كه به پروانه حكایت ها گفت    
    عالمی با خبر از سوز درون خواهم كرد  
       
  جای ما گر نبود در دل جانان غم نیست    
    خانه اندر دل صحرای جنون خواهم كرد  
       
  زین همه ناله كه از هجر تو دارم پیداست         
    با وصال لب می گون تو چون خواهم كرد  
       
  زاهدا عاشقم از می چه كنی منع مرا       
    گر سخن بیش كنی باده فزون خواهم كرد  
      (شاعر ناشناس)
       
دکلمه: آذر پژوھش    
  نشد یك لحظه از یادت جدا دل                  زهی دل آفرین دل مرحبا دل  
      ابوالقاسم لاهوتی (غزل)
       
       
  از عزیزی فقید جامی بلورین به یادگار دارم كه همواره با بهترین گل ها دمساز و جدارهای منقوش به تراش ظریف از نرگس و سوسنش چون پرده ای شفاف، میعادگاه انعكاس و تجسم بگذشته هاست، بگذشته ای دلپذیر كه با همه حلاوتش منتهی به تلخی لحظات وداع است، آن هم وداعی كه برای همیشه بود. روزی به هنگام بهار، روزی هم زمان با روز وداع با شكوفه، زینتش دادم و از اینكه به یاد او چنین آرایشی پدید آمده به پایش نشستم و مانند همیشه نگاه را سوی جام و روی دل به جانب او كردم. تماشایی بس دل نواز و شیوا بود، شكوفه ها سر بر سر هم نهاده و گویی از نگاه حسرت بار من به هم رازها می گفتند، كه نا گاه شاخه ای بلند و سراسر پوشیده از شكوفه، بر جام گران آمد و واژگونش ساخت، جام بلورین لب بر آینه نهاد و خراشی ناچیز بر داشت.شبانگاه شكوفه ها افسرده دیدم، دامنۀ خراش آهسته در خاموشی و انزوا چون سپید مویی تا به پایش روان گشته و جام زیبا را از آب تهی كرده بود. بلورین جام من شكسته بود، دل نیز چنین است و گاه اندك گفتاری نابهنگام آزرده اش می كند ومی خراشد، این خراش سر آغاز شكستنی است كه جز پژمردگی گل های محبت فرجامی ندارد.  
      (داود پیرنیا)
       
  از نگاهی بر دل نازك نشیند خارها خاطر آینه را آهی مكدر می كند  
      (شاعر ناشناس)
       
       
 

نشد یك لحظه از یادت جدا دل              

به چشمانت مرا دل مبتلا كرد                          

بشد خاك و ز كوی ات برنخیزد                           

زهی دل آفرین دل مرحبا دل

فلاكت دل مصیبت دل بلا دل

زهی ثابت قدم دل با وفا دل

  
      ابوالقاسم لاهوتی (غزل)
       
       
 

در سینه مرا غیر تو هم خانه كسی نیست                

زلفت به در دل چه نشسته است چو دل رفت              

ور هست به غیر از دل دیوانه كسی نیست

این حلقه زدن چیست چو در خانه كسی نیست

  
     

،کمال خجندی (غزل)
       
ترانه: پروین    
 

گر رقیب آید بر دلبر من                            

مكر و شیادی بود لشکر او                                

من بی پروا را چه هراس از دشمن                       

یا كه من از خون او رنگ كنم بستر او   

جوشد از غیرت دل اندر بر من

عشق و آزادی بود لشگر من

دهد بر دشمن ظفری ما را

یا كه او از خون من رنگ كند پیكر من

  
       
   

دست ازین دستۀ شمشیر كه در دست من است

جانم نكشم تا نكشد دست رقیب از سر من

  
       
  برچین دامن كه گردن ننهیم                                برو ای ابله كه ما تن ندهیم  
      (ملک الشعرا بھار)
       
       
       
       
       


Back to programme page