گلهای رنگارنگ ۲۸۵

گوهر عشق من از اشک به دست آوردم     

عشق دین من و آزادگی آیین من است        

دولتم بین كه شدم خاك نشین بر ره دوست    

بذل موجود بود غایت جود ای شه حسن        

دل به دریا زدم این صید به شست آوردم

با خود این تحفه من از روز الست آوردم

این بلندی نه من از همت پست آوردم

جان فدای تو ببین آنچه كه هست آوردم

گفتا تو از كجایی كه آشفته می نمایی                    

گفتا سر چه داری كز خود خبر نداری                     

گفتم منم غریبی از شهر آشنایی

گفتم بر آستانت دارم سر گدایی

گفتا تو از كجایی كه آشفته می نمایی                      

گفتا سر چه داری كز خود خبر نداری                    

گفتا كدام مرغی كه از این مقام خوانی       

گفتا جوی نیارزی گر زهد و توبه ورزی                  

گفتا به دلربایی ما را چگونه دیدی                         

گفتم منم غریبی از شهر آشنایی

گفتم بر آستانت دارم سر گدایی

گفتم كه خوش نوایی از باغ بینوایی

گفتم كه توبه كردم از زهد و پارسایی

گفتم چو لاله و گل در بزم دلربایی

به هر كجا گذری كوی عاشقانه ماست         

هر آنچه می نگرم آفتاب طلعت اوست        

نشان خانه گرفتم ز یار و گفت به لطف       

حدیث مسجد و دیر و حرم بهانه ماست

هر آنچه می شنوی نغمه ترانه ماست

دل شكسته عاشق همیشه خانه ماست

الا ساقیا ز راه وفا به "شیدا"ی خود جفا كم نما

كه سلطان ز لطف ترحم كند به حال گدا                

چو اردیبهشت جهان گشته باز                                                                

تو ای دلنواز به بستان خرام و قامت فراز                                                 

كه شد جلوه ات چمن را طراز

ای كه به پیش قامتت سرو چمن خجل شده

سوسن و گل به پیش تو بنده منفعل شده

تا به كی از غمت گدازم ای صنم سوزم و بسازم

حبیبم طبیبم ز عشقت چه سازم