گلهای رنگارنگ ۲۸۶

با یاد لبت ساقی چون می به قدح ریزد                    

گر زیر درخت گل باز آیی و بنشینی                      

صد كُشته به یك جرعه از خاك بر انگیزد

هر باد كه بر خیزد گل بر سر گل ریزد

نبود زرخت قسمت ما غیر نگاهی             

بشینم  سر راهی به امید نگاهی          

بگویم ای نگار من چه بی مهرو وفایی                  

هر كس كه لب لعل تو را جانم لعل تورا    

حقا چه خوش كنده عقیق                              

بشینم سر راهی بامید نگاهی                            

بگویم ای نگار من چه بی مهرو وفایی                    

آن هم ندهد دست و مگر گاه و بگاهی

ببینم مهرو ماهی

چه پر جوروجفایی

دید و بخود گفت

جانم كنده عقیق یمنی را

ببینم مهرو ماهی

چه پر جور جفایی

خواهم كه كنم بار دگر در تو نظاره                      

جز اشك فشان جان نرود در سر آن زلف                 

عمری است كه دارم هوس عمر دوباره

شب راه بریدن نتوان جز به ستاره

دل در گره ی زلفِ تو بستیم دگر بار                      

جامِ دو جهان پُر زمیِ عشقِ تو دیدیم                       

شاید كه دگر نعره مستانه بر آریم                          

تا راز دل ما نكند فاش عراقی                             

دل در گره ی زلفِ تو بستیم دگر بار                      

وز هر دو جهان رشته گسستیم دگر بار

خوردیم می و جام شكستیم دگر بار

كز جامِ میِ عشقِ تو مستیم دگر بار

اینك دهن از گفت ببستیم دگر بار

وز هر دو جهان رشته گسستیم دگر بار

نبود زرخت قسمت ما غیر نگاهی             

بشینم  سر راهی به امید نگاهی          

بگویم ای نگار من چه بی مهرو وفایی                  

هر كس كه لب لعل تو را جانم لعل تورا    

حقا چه خوش كنده عقیق                              

بشینم سر راهی بامید نگاهی                            

بگویم ای نگار من چه بی مهرو وفایی 

آن هم ندهد دست و مگر گاه و بگاهی

ببینم مهرو ماهی

چه پر جوروجفایی

دید و بخود گفت

جانم كنده عقیق یمنی را

ببینم مهرو ماهی

چه پر جور جفایی