گلهای رنگارنگ ۲۸۸

عشق شوقی در نهاد ما نهاد                

داستان دلبران آغاز كرد                       

قصۀ خوبان به نوعی باز گفت                

از خمستان جرعه ای بر خاك ریخت         

عقل مجنون در كف لیلا سپرد                

بهر آشوب دل سوداییان                       

نام و ننگ ما همه بر باد داد                   

جان ما را در كف غوغا نهاد

آرزویی در دل شیدا نهاد

كآتشی در پیر و در برنا نهاد

جنبشی در آدم و حوا نهاد

جان وامق در لب عذرا نهاد

خال فتنه بر رخ زیبا نهاد

نام ما دیوانه و رسوا نهاد

ای كه گفتی هیچ مشكل چون فراق یار نیست          

گر دلم در عشق تو دیوانه شد عیبش مكن                

نوك مژگانم به سرخی بر بیاض روی زرد              

دوستان گویند"سعدی"خیمه بر گلزار زن                       

گر امید وصل باشد همچنان دشوار نیست

بدر بی نقصان و زر بی عیب و گل بی خار نیست

قصۀ دل می نویسد حاجت گفتار نیست

من گلی را دوست می دارم كه در گلزار نیست

آب حیات من است خاك سر كوی دوست                  

ولوله در شهر نیست جز شكن زلف یار                    

گر شب هجرش مرا تاختن آرد اجل                         

گر دو جهان خرمی است ما و غم روی دوست

فتنه در آفاق نیست جز خم ابروی دوست

روز قیامت زنم خیمه به پهلوی دوست

عشق تو آتش جانا زد بر دل من              

روی تو چون دید و دل بهتر ز لیلا                      

وصل تو مشكل كش نیست آسان               

دارد نشان زلفت شب های بی فروغم                    

عشق تو آتش جانا زد بر دل من               

بر باد غم داد عشقت آب و گل من

شد بسته زنجیر دام مجنون دل من

یارب كن آسان این مشكل من

تا پای بند عشقت باشد سلاسل من

یارب كن آسان این مشكل من

ز دست محبوب ندانم چون كنم                 

یارم كه شمع محفل است                                  

با دیگری پیمان كند                            

یار من دلدار من كمتر تو جفا كن              

رفتم بر آن ماه رو كردم سخن ها گفت و گو  

ای نگار ماه من كمتر تو جفا كن              

وز هجر رویش به دل جیحون كنم

دیدن رویش مشكل است

سرو منش پا در گل است

رحمی آخر تو به ما كن

نكته به نكته مو به مو

رحمی آخر تو به ما كن