گلهای رنگارنگ ۲۹۰

ای چشم تو مخمور و من از چشم تو مست    

بنشین كه نسیم نوبهاری برخاست               

وی جان من از جام لبت باده پرست

برخیز كه شمع صبحگاهی بنشست

به كوی تو منم غبار راهی

نه در دیدۀ من فروغ اشکی

نظر از دو جهان سوی تو دارم

بتاب اندر دلم كه مهر و ماهی  

پرستم ز جان تو را  

ز خاكستر من دگر چه خواهی

نه در سینۀ من شراب آهی

شبی تیره تر از موی تو دارم

مراد از جهان تویی مه مهربان تویی

كه آرام جان تویی تویی تو

دل بندی دل خواهی بر اشک و آه من گواھی

بیا كه با تو ز راز پنهان حكایتی گویم    

یا بسوزان در آتش چو گل تار و پود مرا     

رحمی بر حال بی گناهی

به صبح رویت ز تار مویت شكایتی گویم

یا رها كن ز داغ محبت وجود مرا

بیا بیا كه مرا با تو ماجرایی هست  

روا بود كه چنین بی حساب دل ببری     

به كام دشمن و بیگانه رفت چندین روز     

بگوی اگر گنهی رفت و گر خطایی هست

مكن كه مظلمۀ خلق را جزایی هست

ز دوستان نشنیدم كه آشنایی هست

گر از پولاد دارد دل نه از سنگ              

مرا در عاشقی كاری است مشكل             

سحر خیزی به شب بیداری ام را

ببخشایی بر این مجروح دلتنگ

كه دل بر سنگ بستم سنگ بر دل

در این زمانه رفیقی كه خالی از خلل است    

خلل پذیر بود هر بنا كه می بینی               

صراحی و می ناب و سفینۀ غزل است

مگر بنای محبت كه خالی از خلل است

به كوی تو منم غبار راهی

نه در دیدۀ من فروغ اشکی

نظر از دو جهان سوی تو دارم

بتاب اندر دلم كه مهر و ماهی  

پرستم ز جان تو را  

ز خاكستر من دگر چه خواهی

نه در سینۀ من شراب آهی

شبی تیره تر از موی تو دارم

مراد از جهان تویی مه مهربان تویی

كه آرام جان تویی تویی تو

دل بندی دل خواهی بر اشک و آه من گواھی

بیا كه با تو ز راز پنهان حكایتی گویم    

یا بسوزان در آتش چو گل تار و پود مرا    

رحمی بر حال بی گناهی

به صبح رویت ز تار مویت شكایتی گویم

یا رها كن ز داغ محبت وجود مرا