برگ سبز ۱۱۹

      
گوینده: روشنک        
 

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

 
      منسوب به عطار (قصیده)
       
دکلمه: روشنک       
  مقدور من سری است كه در پایت افكنم   گر زان كه التفات بدین مختصر كنی  
      سعدی (غزل)
 آواز: (قوامی)      
 

هر شب من و دل تا سحر در گوشه میخانه‌ها 

اندر شمار بی دلان در حلقه بی‌حاصلان 

داریم از دیوانگی با یكدگر افسانه‌ها

نی در حساب عاقلان نی در خور فرزانه‌ها

 
       
  از خانمان آواره ها ، در دو جهان بیكاره‌ها از درد و غم بیمارها از عقل و دین بیگانه‌ها  
       
  از سینه برده كینه‌ها آیینه كرده سینه‌ها    دیده در آن آیینه‌ها عكس رُخ جانانه‌ها  
      میرزا حبیب شیرازی (غزل)
 دکلمه: روشنک       
 

الهی به مستان جام شهود

دلم مجمر آتش تور كن   

خم می دگر باره سر جوش زد

دل و دیده بر دور ساغر نهیم  

پس آنگه به كام دل دوستان 

به عقل‌آفرینان بزم وجود

دلم ساغر آب انگور كن

صلایی به رند قدح نوش زد

ز دوران این چرخ دون وارهیم

بزن جام در ساحت بوستان

 
      شاعر ناشناس (مثنوی)
       
آواز: (قوامی)      
 

بیا ساقی آن آتش تابناك  

به من ده كه در كیشِ رندانِ مست  

بیا ساقی اكنون كه شد چون بهشت   

بده وین نصیحت ز من گوش و كن 

بیا ساقی آن راه ریحان نسیم  

دل بینوایان مسكین بجوی 

كه زردشت می‌جویدش زیر خاك

چه دنیاپرست و چه آتش‌پرست

ز روی تو این بزمِ عنبر سرشت

جهان جمله هیچ است و می نوش و كن

به من ده كه نبود زرد ماند نسیم

پس آنگاه و جام جهان‌بین بجوی

 
      حافظ  (مثنوی )
       
 دکلمه: روشنک  از سینه برده كینه‌ها آیینه كرده سینه‌ها دیده در آن آیینه‌ها  عكس رُخ جانانه‌ها  
       
آواز: (قوامی)      
  از سینه برده كینه‌ها آیینه كرده سینه‌ها دیده در آن آیینه‌ها عكس رُخ جانانه‌ها  
      میرزا حبیب شیرازی (غزل)
       
دکلمه: روشنک       
  زیبد كه ز درگاهت نومید نگردد باز آن‌ كس كه به امیدی بر خاك درت افتد  
      عراقی (غزل)
       
       
       
       
       
       
  این هم برگ سبزی بود تحفه درویش، علی نگه‌دار شما.  

Back to programme page