گلهای رنگارنگ ۳۱۶

از كفم رها شد قرار دل

خون دل بریخت از دو چشم و من             

نیست دست من اختیار دل

خوش دلم از این انتحار دل

ااز كفم رها شد قرار دل  

دل به هر كجا رفت و برنگشت   

من پریشم بلای جان خویشم  

به جانبازی چو از پروانه پیشم  

"عارف" این قدر لاف تا به كی  

خون دل بریخت از دو چشم من  

من پریشم بلای جان خویشم   

به جان بازی چو از پروانه پیشم 

نیست دست من اختیار دل

دیده شد سفید ز انتظار دل

بود عشق تو كیشم

بده درد و بلا ز اندازه بیشم

شیر عاجز است از شكار دل

خوش دلم از این انتحار دل

بود عشق تو كیشم

بده درد و بلا ز اندازه بیشم

رخت به جلوه همان شمع محفل است كه بود 

فغان كه دیده دل تار شد و گرنه هنوز      

ولی دریغ دل من نه آن دل است كه بود

همان چراغ مرا در مقابل است كه بود

دردی است در این دل كه هویدا نتوان كرد 

تا دیدۀ ما را ندهد حسن تو نوری        

تا دیده نپوشیم ز روی همه اغیار 

عالم چو همه میكدۀ بادۀ عشق است

چون از دل عاشق خبری نیست كسی را

سری است در این سینه كه پیدا نتوان كرد

در باغ جمال تو تماشا نتوان كرد

اندیشۀ آن چهرۀ زیبا نتوان كرد

مستی می و عشق به یك جا نتوان كرد

انكار دل عاشق شیدا نتوان كرد

رفتی از دیده و دل محو تماشاست هنوز                   

هركه در سینه دلی داشت به دلداری داد                   

عكس روی تو در این آینه پیداست هنوز

دل نفرین شده ماست كه تنهاست هنوز

"عارف" این قدر لاف تا به كی  

خون دل بریخت از دو چشم 

من پریشم بلای جان خویشم   

به جان بازی چو از پروانه پیشم    

ای كه می روی از كنار من  

می بری ز دل یادگار من 

شیر عاجز است از شكار دل

خوش دلم از این انتحار دل

بود عشق تو كیشم

 بده درد و بلا ز اندازه بیشم

غافلی تو از حال زار من

تا سیه كنی روزگار من