برگ سبز ۱۲۲

چشم دل بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی 

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار

ساقیا بده جامی زان شراب روحانی  

دین و دل به یک دیدن باختیم خرسندیم  

زاهدی به میخانه سرخ رو ز مِی دیدم  

زلف و کاکل اورا چون به یاد می آرم 

ماسیه گلیمان راجز بلا نمی شاید  

تا دمی برآسایم زین حجاب جسمانی

درقُمار عشق ای دل کِی بُود پشیمانی

گفتمش مبارک باد برتو این مسلمانی

می نهم پریشانی بر سَر پریشانی

بر دل بهایی نِه هربلا که بتوانی

گرتوهم با چشم من بینی نگاه خویشتن   

گرچه روشن شد چراغ جانم ازانوارعشق

می شوی مفتون چشمان سیاه خویشتن

شمع آسا سوختم با اشک و آه خویشتن

دل بُردی از من به یغما ای تُرک غارتگر من  

می سوزم ازاشتیاقت درآتشم از فراغت 

اول دلم را صفا داد آیینه ام را جلا داد 

دل بُردی از من به یغما ای تُرک غارتگر من             

کانون من سینه من سودای من آذر من

آخِربه باد فنا داد عشق تو خاکستر من

جان ندارد هرکه جانانیش نیست 

هرکه راصورت نبندد سِرّعشق

کامران آن دل که محبوبیش هست 

ماجرای عقل پرسیدم  زعشق   

تنگ عیشست آن که بُستانیش نیست

صورتی دارد ولی جانیش نیست

نیکبخت آن سَر که سامانیش نیست

گفت معزولست و فرمانیش نیست

ای زلف تو هرخَمی کمندی 

مخرام بدین صفت مبادا  

یارب چه شدی اگربه رحمت   

چشمت به کرشمه چشم بندی

کزچشم بدت رسد گزندی

باری سوی ما نظر فکندی