گلهای رنگارنگ ۳۷۳

      
       
دکلمه : مهناز شیرانی    
 

چنان به موی تو آشفته ام به بوی تو مست 

مجال   خواب  نمی باشدم   ز  دست   خیال 

مطیع   امر   توام  گر دلم  بخواهی سوخت   

كه نیستم خبر از هرچه در دو عالم هست

در  سرای   نشاید   بر     آشنایان   بست

اسیر  حكم  تو ام  گر  تنم  بخواهی خست

 
      سعدی (غزل)
ترانه : پروین     
       
 

در دل آتش غم رخت تا كه خانه كرد    

 دیده سیل خون به دامنم بس روانه كرد

آفتاب عمر من فرو رفت و

 ماهم از افق چرا سر برون نكرد                                            

هیچ صبحدم نشد فلك چون شفق ز خون

 دل مرا لاله گون نكرد

به روی خود ای گل پرده برگشا

به ماه رویت سوگند

که دل به مهرت پانبد 

به طرّه ات جان پیوند                     

لب تو با یك لبخند 

به جانم آتش افكند

 چو هجر رویت یك شب

بیا نگارا جمال خود بنما                                                

ز رنگ و بویت خجل نما گل را

رو در طرف چمن بین بنشسته چو من                          

دل خون بسته غم یاری غنچه دهن

گل درخشنده  لاله  تا بنده  غنچه در خنده بلبل نعره زنان

چون گل یك چندی بگشا لبخندی           

تا كی بپسندی بر خود آه و فغان

ز جور مه رویان شكوه گر سازی                                      

ز گردش گردون شكوه آغازی

دور از آن گل نغمه پردازی                                              

همچون "سالك" نقد جان بازی

 
      (حسن صدر سالک)
دکلمه: مهناز شیرانی    
 

ای زلف تو هر خمی کمندی 

مخرام  بدین  صفت    مبادا  

یا  چهره  بپوش یا بسوزان 

چشمت به كرشمه چشم بندی

كز چشم  بدت  رسد  گزندی 

بر روی  چو  آتشت  سپندی

 
     سعدی (ترجیع بند)  
آواز : قوامی     
       
 

ای زلف تو هر خمی کمندی 

مخرام  بدین  صفت    مبادا  

یا  چهره  بپوش یا بسوزان

دیوانۀ  عشقت  ای پریروی   

ای سرو به قامتش چه مانی    

یارب چه شدی اگر به رحمت

چشمت به كرشمه چشم بندی

كز چشم  بدت  رسد  گزندی 

بر روی  چو  آتشت  سپندی

عاقل   نشود  به  هیچ  پندی

زیباست  ولی  نه  هر بلندی

باری  سوی  ما  نظر  فكندی 

 
    سعدی (ترجیع بند)
     
ترانه: پروین    
       
 

در دل آتش غم رخت تا كه خانه كرد    

 دیده سیل خون به دامنم بس روانه كرد

آفتاب عمر من فرو رفت و

 ماهم از افق چرا سر برون نكرد                                            

هیچ صبحدم نشد فلك چون شفق ز خون

 دل مرا لاله گون نكرد

به روی خود ای گل پرده برگشا 

به ماه رویت سوگند

که دل به مهرت پانبد 

به طرّه ات جان پیوند                     

لب تو با یك لبخند 

به جانم آتش افكند

 چو هجر رویت یك شب

بیا نگارا جمال خود بنما                                                

ز رنگ و بویت خجل نما گل را

رو در طرف چمن بین بنشسته چو من                          

دل خون بسته غم یاری غنچه دهن

گل درخشنده  لاله  تا بنده  غنچه در خنده بلبل نعره زنان

چون گل یك چندی بگشا لبخندی           

تا كی بپسندی بر خود آه و فغان

ز جور مه رویان شكوه گر سازی                                      

ز گردش گردون شكوه آغازی

دور از آن گل نغمه پردازی                                              

همچون "سالك" نقد جان بازی

 
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       

 


Back to programme page