گلهای رنگارنگ ۳۸۰

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است  

قدم از راه طلب  باز كشیدیم  بس است    

بعد از این  ما و سر كوی  دلآرای دگر

ره  صد  بادیۀ  درد  بریدیم  بس است

اول و آخر این مرحله دیدیم  بس است

با غزالی به غزل خوانی و غوغای دگر

منم  مجنون   دشت    بی نوایی 

مرا   بگذار  با  این  كوه  اندوه   

فتاده   در  پس   كوه    جدایی

درآ خورشید مانند از پس كوه

منم   مجنون    دشت    بی   نوایی  

مرا  بگذار   با  این   كوه     اندوه   

تو خود می دانی ای شمع دل افروز   

بیا    ای    مرهم     داغ    دل   من  

منم   چون  لاله  در هامون  نشسته  

به جز مژگان كسی پیش نظر نیست 

مكن  كاری  كه از جور تو می رفت   

فتاده   در   پس     كوه      جدایی 

درآ  خورشید  مانند  از  پس  كوه 

كه از داغ تو  بنشستم به این روز 

ببین   داغ   دل   بی   حاصل   من

به  خاك  افتاده  و در خون نشسته 

به  گردم  غیر  خوناب جگر نیست

به  روز  حشر   دامان   تو   گیرم

مدتی در ره عشق تو دویدیم بس است  

قدم از راه طلب باز كشیدیم بس است  

بعد از این ما و سر كوی دلآرای دگر 

گر چه از خاطر "وحشی" هوس روی تو رفت 

از   دلش  آرزوی   قامت   دلجوی   تو   رفت

حاشا لله   كه   وفای   تو    فراموش     كنم

ره  صد  بادیۀ  درد بریدیم  بس است

اول و آخر این مرحله دیدیم بس است

با غزالی به غزل خوانی و غوغای دگر 

چون دل آزرده و آزرده دل از كوی تو رفت

با  دل   پر گله  از  ناخوشی  خوی تو رفت

سخن   مصلحت   آموز   كسان   گوش كنم