گلهای رنگارنگ ۳۸۳

      
       
       
ترانه : پوران ترانه اول را در مایه دشتی می خواند     
       
  چنانم بانگ نی آتش بر جان زد             
كه گویی كس آتش بر نیستان زد
مرا در دل عمری سوز غم پنهان بود        
نوای نی امشب بر آن دامان زد
نی محزون داغ مرا تازه تر از لاله كند 
ز جدایی ها چو شكایت كند و ناله كند
كه به جانش آتش هجر یاران زد                                                  
به كجایی ای گل من 
كه همچو نی بنالد  ز غمت دل من                                              
        جز نالۀ دل نبود در عشقت حاصل من
گذری به سرم نظری بر چشم ترم                    
كز غم تو قلب "رهی" خون شد
و از دیده برون شد
نوای نی گوید كز عشقت چون شد
 		  
      (رهی معیری)
دکلمه: آذر پژوهش    
  ای خوشا رندی كه رو در ساحت میخانه كرد      
    چارۀ  دور  فلك  از  گردش  پیمانه  كرد  
       
  سال ها  كردم به صافی  خدمت  اهل   صفا     
    تا می صاف محبت در وجودم خانه كرد  
       
  نازم آن  چشم  سیه  كز  یك  نگاه   آشنا      
    آشنایان  تو را از  خویشتن  بیگانه  كرد  
      فروغی بسطامی (غزل)
       
  اول نگهش كردم آخر به رهش مردم  وه وه كه چه نیكو شد آغازم و انجامم  
      فروغی بسطامی (غزل)
       
  چه خلاف سر زد از ما كه در سرای بستی   
    بر دشمنان نشستی دل دوستان شكستی  
       
  سر  شانه  را  شكستم  به  بهانۀ  تطاول       
    كه به حلقه حلقه زلفت نكند دراز دستی  
     
  به كمال عجز  گفتم كه  به لب رسید جانم  
    ز غرور ناز گفتی كه مگر هنوز هستی  
     
آواز : شهیدی در مایه دشتی می خواند    
       
  چه خلاف سر زد از ما كه در سرای بستی   
    بر دشمنان نشستی دل دوستان شكستی  
     
  به كمال عجز گفتم  كه  به  لب  رسیده جانم  
    به غرور و ناز گفتی كه مگر هنوز هستی  
     
دکلمه: آذر پژوهش  
  به كمال عجز گفتم كه به لب رسید جانم      
    ز غرور ناز گفتی كه مگر هنوز هستی  
       
ترانه دوم : شهیدی ترانه دوم را در مایه دشتی می خواند      
       
 

هر كه را كه بخت  دیده می دهد در رخ تو بیننده می كند   

    
    وآن كه می كند  سیر صورتت وصف آفریننده می كند  
       
  هرگه از درش خیمه می كنم جامه می درم نعره می زنم     
    من به حال دل گریه می كنم دل به كار من خنده می كند  
       
  چون به روی خود پرده می كشد روز روشنم تیره می شود      
    چون به زلف خود شانه می زند، خاطرم پراكنده می كند  
       
  هر گه از درش خیمه می كنم جامه می درم نعره می زنم       
    من به حال دل گریه می كنم دل به كار من خنده می كند  
      فروغی بسطامی (غزل)
 

 

    
 

دست و دل  تنگ  و جهان  تنگ  خدایا چه كنم    

    
    من و یك حوصلۀ تنگ به این ها چه كنم خدایا چه كنم  
       
دکلمه:  آذر پژوهش    
 

شنیدم در عدم پروانه می گفت 

پریشان كن سحر خاكسترم را 

دمی  از زندگی تاب و  تبم بخش

ولیكن سوز و ساز یك شبم بخش

  
      (اقبال لاهوری)
پوران ترانه در مایه دشتی می خواند:     
       
  چنانم بانگ نی آتش بر جان زد             
كه گویی كس آتش بر نیستان زد
مرا در دل عمری سوز غم پنهان بود        
نوای نی امشب بر آن دامان زد
نی محزون داغ مرا تازه تر از لاله كند 
ز جدایی ها چو شكایت كند و ناله كند
كه به جانش آتش هجر یاران زد                                                  
به كجایی ای گل من 
كه همچو نی بنالد  ز غمت دل من                                              
        جز نالۀ دل نبود در عشقت حاصل من
گذری به سرم نظری بر چشم ترم                    
كز غم تو قلب "رهی" خون شد
و از دیده برون شد
نوای نی گوید كز عشقت چون شد		  
      (رهی معیری)
گوینده ناشناس مرد:    
  این بود گلهای رنگارنگ برنامه شماره ٣٨٣   
       
       
       
       
       

Back to programme page