گلهای رنگارنگ ۳۹۵

      
       
(دکلمه) آذر پژوهش:     
 

 وای از شب من 

شب چون فراز آید افسانه ساز آید  

آید ز تنهایی جان بر لب من

 وای از شب من

 
 

 

 
(ترانه) الهه   
 

من شمع لرزانم از شب گریزانم

كز غم فزون گردد تاب و تب من

وای از شب من

شب چون فراز آید افسانه ساز آید

آید ز تنهایی جان بر لب من وای از شب من

شب ها به غم مبتلا شوم با مرغ شب هم نوا شوم

 از بی نوایی جویم به میخانه هر شب ات

 تا بوسه ای نوشم از لب ات

نوشین لب من وای از شب من

هر شب ز اشك ستاره ها افتد به جانم شراره ها بی نام رویت

دل بی تو لبریز خون شود دور از تو هر شب فزون شود

تاب و تب من وای از شب من

مراد من از جهان تویی مهربان تویی

 شمع محفل من شادی دل من در جهان تویی

حدیث دل با خدا كنم ناله ها كنم

تا به ناله تو را با شكسته دلان آشنا كنم

جان ریزم به پای تو می میرم برای تو

 دیگر چه خواهی دل سوی تو بنگرد با یاد تو بگذرد

 روز و شب من وای از شب من

شب ها به غم مبتلا شوم با مرغ شب هم نوا شوم از بی نوایی 

جویم به میخانه هر شب ات تا بوسه ای نوشم از لب ات

نوشین لب من وای از شب من

 
      رهی معیری
(دکلمه) آذر پژوهش     
  من  عاشقم  بر   من   منه   نامی    دگر     
    دیوانه ام  كن  ساقیا  از گردش جامی دگر  
       
  در رهگذار  آرزو  با  شاهد  و  شمع  و  سبو      
    هر دم نهم در راه تو از تار جان دامی دگر  
       
  با سر خوشان نوش لب خواهم كه روز آرم به شب      
    تا بگذرانم  با  طرب  روز دگر  شامی  دگر  
       
  خوش آتشی دارم به تن كز سوز عشق خویشتن     
    آتش زنم یك باره من در خرمن  خامی  دگر  
       
  آغاز و انجام جهان عشق است پیش عاشقان       
    ای "زهره" زین خوش تر مدان آغاز و انجامی دگر  
      (زهره)
     
(آواز)  شهیدی     
       
  ما  به  روی  دوستان  از بوستان  آسوده ایم    
    گر  بهار  آید و گر  باد  خزان  آسوده ایم   
     
  گر به صحرا دیگران از بهر عشرت  می روند    
    ما به خلوت با تو ای آرام جان آسوده ایم   
       
  برق  نوروزی  گر آتش می زند در  شاخ سار   
    ور گل افشان می كند در بوستان آسوده ایم  
       
   باغبان  را  گو  اگر  در  گلستان  آلاله  ایست  
    دیگری را ده كه ما با دل ستان آسوده ایم  
      سعدی (غزل)
(دکلمه)  آذر پژوهش         
 

بیا  ساقیا  مگذر  آن روز را  

اسیر خمارم شرابی كجاست   

زغم مرده ام زنده ام چیستم 

بده   آتش    عافیت  سوز   را

دلم بر دلم سوخت آبی كجاست

ستم   چند     بیچاره     كیستم

 
      (نورالدین محمد ظهوری"ترشیزی")
       
 

مرا  خوار  كردی  زهی  اعتبار

دل است این كه عجز و نیاز آورد 

ولی دل عزیز است خوارش مدار

 تو را بر  سر  خشم  و ناز   آورد

 
      (شاعر ناشناس)
       
 

مرا مسوز كه نازت ز كبریا افتد

دلم ز هم رهی اشك وا نمی ماند     

چو خس تمام شود شعله هم زپا افتد

نه آتش  است كه از كاروان جدا افتد

 
      (کلیم کاشانی)
       
 

با من آمیزش او الفت موج است وكنار 

روز و  شب  با  من  و

دم بدم با من و پیوسته گریزان از من

 پیوسته  گریزان   از  من 

 
      (کلیم کاشانی)
       
(ترانه)  شهیدی     
       
 

هر كس به تماشایی رفتن به صحرایی 

یا چشم  نمی بیند  یا   راه    نمی داند  

گویند رفیقانم در عشق  چه  سر داری 

امید  تو  بیرون  برد از دل همه امیدی

ما را كه تو منظوری خاطر نرود جایی

هر كو به  وجود  تو دارد  ز تو پروایی

گویم  كه  سری دارم  در باخته  در پایی 

سودای تو خالی كرد از سر همه سودایی

 
      سعدی (غزل)
(دکلمه)  آذر پژوهش       
 

آنان   كه  در  نگاه   تو   ناز  آفریده اند

شمع ایم و خوانده ایم خط سرنوشت خویش

بهر  دل  شكسته   نیاز  آفریده اند

ما را برای سوز و گداز آفریده اند

 
      (زیب النسا "مخفی")
       
       

(ترانه)  الهه                                                                                                   

 
 

 

 
 

من شمع لرزانم از شب گریزانم

كز غم فزون گردد تاب و تب من

وای از شب من

شب چون فراز آید افسانه ساز آید

آید ز تنهایی جان بر لب من وای از شب من

شب ها به غم مبتلا شوم با مرغ شب هم نوا شوم                  

 از بی نوایی جویم به میخانه هر شب ات

 تا بوسه ای نوشم از لب ات

نوشین لب من وای از شب من

هر شب ز اشك ستاره ها افتد به جانم شراره ها بی نام رویت

دل بی تو لبریز خون شود دور از تو هر شب فزون شود

تاب و تب من وای از شب من

مراد من از جهان تویی مهربان تویی

 شمع محفل من شادی دل من در جهان تویی

حدیث دل با خدا كنم ناله ها كنم                                

تا به ناله تو را با شكسته دلان آشنا كنم

جان ریزم به پای تو می میرم برای تو

 دیگر چه خواهی دل سوی تو بنگرد با یاد تو بگذرد

 روز و شب من وای از شب من

شب ها به غم مبتلا شوم با مرغ شب هم نوا شوم از بی نوایی 

جویم به میخانه هر شب ات تا بوسه ای نوشم از لب ات

نوشین لب من وای از شب من


      (رهی معیری)
(دکلمه) آذر پژوهش      
  وای از شب من    
       
       
       
       
       


Back to programme page