گلهای رنگارنگ ۴۰۷

آذر پژوهش (گوینده)

به حریم خلوت خود شبی چه شود نهفته بخوانی ام

به کنار من بنشینی و به کنار خود بنشانی ام

به هزار خنجرم ار عیان زند از دلم رود آن زمان

که نوازد آن مه مهربان به یکی نگاه نهانی ام

هاتف اصفهانی (غزل)

شهیدی (آواز)

چه شود به چهره زرد من نظری برای خدا كنی

كه اگر كنی همه درد من به یكی نظاره دوا كنی

تو شهی و كشور جان ترا تو مهی و ملك جهان ترا

ز ره كرم چه زیان تو را كه نظر به حال گدا كنی

ز تو گر تفقد و گر ستم بود این عنایت و آن كرم

همه از تو خوش بود ای صنم چه جفا كنی چه وفا كنی

تو کمان كشیده و در كمین كه زنی به تیرم و من غمین

همه غمم بود از همین كه خدا نكرده خطا كنی

هاتف اصفهانی (غزل)

مخوان ز دیرم به كعبه زاهد كه برده از كف دل من آنجا

به ناله مطرب به عشوه ساقی به خنده ساغر به گریه مینا

چو نیست قدرت به عیش و مستی بساز ای دل به تنگدستی

چو قسمتی شد ز خوان هستی دگر چه خیزد ز سعی بی جا

در این بیابان ز ناتوانی فتادم از پا چنان كه دانی

صبا پیامی ز مهربانی ببر ز مجنون به سوی لیلا

مشتاق اصفهانی    (غزل)

آرزو دارم که تو نیز خاطراتی را كه از روزگار محبت باقی است به یاد آوری، به یاد آری كه در آن دوران زندگی زیباتر و  پرتو مهر گرمتر و رایحۀ گل دل انگیزتر بود.

می بینی كه هنوزش به خاطر دارم. آری تو در چشم من بودی و گویی در سرشت من نهفته، دانی كه هنوزت به خاطر دارم. امروز نگاه پر فروغ و لبخند سحار و فتنه انگیزت را به یاد آوردم و دیدم خاطراتی كه از لطف ها، مستی ها و اشك ها، قهر و آشتی های تو دارم، مانند گلبرگ های بی جان دور هم گرد آمده اند، سر بی عزت به دامان یكدیگر نهاده ودر انتظار تندباد نشسته اند  تا به پراكندگی و نیستی تن در دهند، بنگر چگونه در لحظات واپسین در التهاب دیروز و گذشته های شیرین از بی برگی امروز و سردی و خزان محبت به هم رازها می گویند.                                         

افسوس، افسوس كه روزگار و حوادث دوستداران را آهسته از یكدیگر جدا می سازد و مانند امواج دریا اثر پایشان را كه موقع وصل و تماشای غروب خورشید و تجلی ماه و هنگام گردش و گله و ناز و نوازش روی شن های ساحلی نقش بسته، شسته و با خود می برد، نیك بنگر، نیك بنگر از بهار و اشعه امید از تو و شقایق سرخ، از من و شراره های تمنا، دیگر اثری در كرانه های زیبا باقی نمانده است.

آرزو دارم ترانه ای كه دوست می داشتی و چه بسا برایم زمزمه می نمودی به یاد آوری، آهنگی كه توام با کلامیسوزان از لبانت می گذشت دلم می شنید و به اعماق خود می نشانید و عزیزش می داشت، چه پر شور نوایی، چه خوش می سرودی و چه خوش می گفتی، آتشی در سینه دارم جاودانی. 

 آلفرد دوموسه

شهیدی (ترانه)

آتشی در سینه دارم جاودانی

سوز غم سوزد روانم را نهانی

راز دل گوید نگار آتشین ات

  با نگاهت با زبان بی زبانی

از غم عشق تو دریای دل گشته طوفانی

  روز من شد سیه چون موی تو از پریشانی

داده ام از كف دگر شور جوانی

مانده ام در نیمه راه زندگانی

همچو مجنون زدم سر به صحرا

عشق تو در دل من كرده غوغا

گردش چشم تو فتنه به پا كند

شعله زند به دلم با یك نگه مانند مینا

می روم سوی دیار بی نشانی

همچو برگی در كف باد خزانی

در دلم ز گردش نگاه تو طوفان به پا شد

سینه ام ز عشق تو چو لاله دید داغ آشنا شد

چشم تو به یك نگه چو جام می خون در دلم كرد

 چو دل شكسته ای ز سوز غم دل بی نوا

بهادر یگانه