گلهای رنگارنگ ۴۱۸

نازم بسوز سینه و اشک نیاز خویش            

آنانكه دل به زلف نگاری نبسته اند             

دارم سری چو شمع به سوز و گداز خویش

آیا چه كرده اند به عمر دراز خویش

ای بی خبر از بینوایان بیا

بیگانه از درد آشنایان بیا

ای روی تو صبح امیدم بیا                                     

دور از رخت صبحی ندیدم بیا

شمع وفا كو نور صفا كو        

راز نگاهت شوق گناهت وان بوسه ها كو

ای روی تو صبح امیدم بیا                                      

دور از رخت صبحی ندیدم بیا

ای آتشین لب بازآ كه هر شب چون نی بنالم از بینوایی                                                       

ای نوبهارم دور از تو دارم چون لاله بر دل داغ جدایی

بازآ كه با تو از در باز آید ای فسونگر بخت رمیده من آه                                                   

با آن كه از كنارم رفتی ولی نرفتی از دیده من

شمع وفا كو نور صفا كو       

راز نگاهت شوق گناهت وان بوسه ها كو

ای روی تو صبح امیدم بیا                                     

دور از رخت صبحی ندیدم بیا

دیشب ز سر صدق و صفای دل من           

جامی به من آورد كه بستان و بنوش          

در میكده آن هوش ربای دل من

گفتم نخورم گفت برای دل من

الهی سینه ای درد آشنا ده                      

خداوندا دلی ده درد پرور                      

الهی سینه ای ده آتش افروز                   

غم از هر دل كه بستانی به ما ده

كرم كن اشک سرخ و چهره زرد

در آن سینه دلی وآن دل همه سوز

هر آن دل را كه سوزی نیست دل نیست       

دل افسرده غیر از آب و گل نیست

وصل بتان خانه براندازم آرزوست             

بر مرغ جان فضای جهان است چون قفس    

ساقی بیا كه باده دمسازم آرزوست

تا در هوای كوی تو پروازم آرزوست

ای بی خبر از بینوایان بیا

بیگانه از درد آشنایان بیا

ای روی تو صبح امیدم بیا                                     

دور از رخت صبحی ندیدم بیا

شمع وفا كو نور صفا كو        

راز نگاهت شوق گناهت وان بوسه ها كو

ای روی تو صبح امیدم بیا                                      

دور از رخت صبحی ندیدم بیا

ای آتشین لب بازآ كه هر شب چون نی بنالم از بینوایی                                                       

ای نوبهارم دور از تو دارم چون لاله بر دل داغ جدایی

بازآ كه با تو از در باز آید ای فسونگر بخت رمیده من آه                                                   

با آن كه از كنارم رفتی ولی نرفتی از دیده من

شمع وفا كو نور صفا كو       

راز نگاهت شوق گناهت وان بوسه ها كو

ای روی تو صبح امیدم بیا                                     

دور از رخت صبحی ندیدم بیا

نازم بسوز سینه و اشک نیاز خویش    

نانكه دل به زلف نگاری نبسته اند     

دارم سری چو شمع به سوز و گداز خویش

آیا چه كرده اند به عمر دراز خویش