گلهای رنگارنگ ۴۲۰

مبادا ز سوز و گدازی كه دارم                           

همین با منت باد نازی كه داری                

برون افتد از پرده رازی كه دارم

كه من با تو دارم  نیازی كه دارم

آنكه دلم را برده خدایا زندگیم را كرده تبه كو  

بی خبر ماندی ز حالم ز آنچه آمد بر سر من 

شعلۀ عشق تو از بس در دلم بالا گرفته       

هر زمان آید به یادم دیدۀ مست تو   

بی خبر ماندی ز حالم ز آنچه آمد بر سر من    

شعلۀ عشق تو از بس در دلم بالا گرفته  

هر زمان آید به یادم دیدۀ مست تو 

رخت سحر نو دمیدۀ من فروغ رخت نور دیدۀ من    

تویی كه به دل نقش غم زده ای    

بر خسته دلان چون نسیم سحر یك نفس گذری كن 

بی خبر ماندی ز حالم ز آنچه آمد بر سر من 

شعلۀ عشق تو از بس در دلم بالا گرفته  

هر زمان آید به یادم دیدۀ مست تو    

هم نفسم كو آن كه نگاهش روز من از غم كرده سیه كو

عشق تو آخر به طوفان می دهد خاكستر من

سینه مالامال آتش غم وجودم را گرفته

گریم از بخت بد خود نالم از دست تو

عشق تو آخر به طوفان می دهد خاكستر من

سینه مالامال آتش غم وجودم را گرفته

گریم از بخت بد خود نالم از دست تو

برخیز و بیا ای امید دلم شام من سپری كن

چو غنچه گره بر دلم زده ای

هركجا گذری زیر پا نظری كن

عشق تو آخر به طوفان می دهد خاكستر من

سینه مالامال آتش غم وجودم را گرفته

گریم از بخت بد خود نالم از دست تو

بازم نشسته تا مژه در دل نگاه كیست                      

دل   دادن  و  سخن  نشنیدن گناه من                       

روزم سیاه كرده چشم سیاه كیست

دل بردن و نگاه نكردن گناه كیست

نیست در سودای زلفش كار من جز بی قراری   

آفتابا از در میخانه مگذر كاین حریفان  

ای پریشان طرّه تا چندم پریشان می گذاری

یا بنوشندت كه جامی یا ببوسندت كه یاری

آنكه دلم را برده خدایا زندگیم را كرده تبه كو  

بی خبر ماندی ز حالم ز آنچه آمد بر سر من 

شعلۀ عشق تو از بس در دلم بالا گرفته       

هر زمان آید به یادم دیدۀ مست تو   

بی خبر ماندی ز حالم ز آنچه آمد بر سر من    

شعلۀ عشق تو از بس در دلم بالا گرفته  

هر زمان آید به یادم دیدۀ مست تو 

رخت سحر نو دمیدۀ من فروغ رخت نور دیدۀ من    

تویی كه به دل نقش غم زده ای    

بر خسته دلان چون نسیم سحر یك نفس گذری كن 

بی خبر ماندی ز حالم ز آنچه آمد بر سر من 

شعلۀ عشق تو از بس در دلم بالا گرفته  

هر زمان آید به یادم دیدۀ مست تو    

هم نفسم كو آن كه نگاهش روز من از غم كرده سیه كو

عشق تو آخر به طوفان می دهد خاكستر من

سینه مالامال آتش غم وجودم را گرفته

گریم از بخت بد خود نالم از دست تو

عشق تو آخر به طوفان می دهد خاكستر من

سینه مالامال آتش غم وجودم را گرفته

گریم از بخت بد خود نالم از دست تو

برخیز و بیا ای امید دلم شام من سپری كن

چو غنچه گره بر دلم زده ای

هركجا گذری زیر پا نظری كن

عشق تو آخر به طوفان می دهد خاكستر من

سینه مالامال آتش غم وجودم را گرفته

گریم از بخت بد خود نالم از دست تو