برگ سبز ۱۲۶

چشم بگشا كه جلوۀ دلدار                  

این تماشا چو بنگری گویی               

به تجلیست از در و دیوار

لیس فی الدار غیره دیار

ای خوشا مستانه سر در پای دلبر داشتن 

نزد شاهین محبت بی پر و بال آمدن     

سوختن بگداختن چون شمع و بزم افروختن  

اشك را چون لعل پروردن به خوناب جگر  

هركجا نور ست چون پروانه خود را باختن 

دل تهی از خوب و زشتِ چرخ اخضر داشتن

پیش باز عشق آیین كبوتر داشتن

تن به یاد روی جانان اندر آذر داشتن

دیده را سوداگر یاقوت احمر داشتن

هر كجا نارست خود را چون سمندر داشتن

دیدی ای دل كه غم عشق دگر بار چه كرد؟                 

آه از آن نرگس جادو كه چه بازی انگیخت                   

اشك من رنگ شفق یافت ز بی مهری یار                    

برقی از منزل لیلی بدرخشید سحر                              

ساقیا جام میَم ده كه نگارندۀ غیب                   

فكرِ عشق آتشِ غم خرمن حافظ می سوخت **

چون بشد دلبر و با یار وفادارچه كرد؟

وای ازآن مست كه با مردم هشیار چه كرد

طالع بی شفقت بین كه درین كار چه كرد

وه كه با خرمنِ مجنونِ دل افگار چه كرد

نیست معلوم كه در پردۀ اسرار چه كرد

یار دیرینه ببینید كه با یار چه كرد