گلهای رنگارنگ ۴۲۵

در دیدۀ من شمع شب افروز تویی   

شادند جهانیان به نوروز و به عید        

عید من و نوروز من امروز تویی

معشوقه به سامان شد تا باد چنین بادا

عید آمد و عید آمد یاری كه رمید آمد

غم خوارۀ یاران شد تا باد چنین بادا

عیدانه  فراوان  شد  تا باد چنین بادا

آورد پیام از سوی گل باد نوبهاری

كز شراب گلگون بایدت كام دل برآری

لب گل به خنده وا شد كه صبا به دل نوازی

ز دلش گره گشا شد

پای هر گلی بلبلی نالۀ حزین دارد

بهر دل فریبی چنان ناله ای چنین دارد

بیا كه بوسم جای گل رخ تو نازنین را

بیا كه نوشم از لبت شراب آتشین را

با وصلت جان بها ندارد

بی رویت گل صفا ندارد

شور مستی بخشد خندۀ دل ربایت

باده را كی باشد گرمی بوسه هایت

دیده من رخ زیبایت ،جان دهم به تمنایت

گر به گل گشت چمن آیی گل فشانم به سراپایت

ز  كوی  یار  می آید  نسیم   باد    نوروزی

به صحرا رو كه از دامن غبار غم بیافشانی

از این باد ار مدد خواهی چراغ دل بیافروزی

به  گلزار آی  كه از بلبل غزل گفتن بیاموزی

آمد بهار و خوش دلم از رنگ و بوی گل 

این دم كه  بوی دلكش  گل  می دهد  نسیم

خوش  آن كه یار باشد و من در حریم باغ   

گل   دیدم    آرزوی   كسی   در   دلم  فتاد 

دیدم  رخش  "هلالی"  و آسوده  شد  دلم 

آن به كه می كشم دو سه روزی به روی گل  

 بس دلكش است گشت و گلستان به بوی گل

من   سوی  او  نظر  فكنم  او  به  سوی گل

كز   دیدنش    كسی     نكند    آرزوی    گل

از   جستجوی    لاله    و  از   گفتگوی   گل

جدا از روی آن شمع شب افروز     

 به عیدی بوسه ای بخشای ما ر

خداوندا چه شب ها می كنم روز

كه هر روز تو  بادا عید  نوروز

عاشق اصفهانی

آورد پیام از سوی گل باد نوبهاری                            

كز شراب گلگون بایدت كام دل برآری

لب گل به خنده وا شد كه صبا به دل نوازی                         

ز دلش گره گشا شد

پای هر گلی بلبلی نالۀ حزین دارد                                   

بهر دل فریبی چنان ناله ای چنین دارد

بیا كه بوسم جای گل رخ تو نازنین را                              

بیا كه نوشم از لبت شراب آتشین را

با وصلت جان بها ندارد                                                           

بی رویت گل صفا ندارد

شور مستی بخشد خندۀ دل ربایت                                      

باده را كی باشد گرمی بوسه هایت

دیده من رخ زیبایت، جان دهم به تمنایت       

گر به گل گشت چمن آیی گل فشانم به سراپایت

نوبهاران را اگر میخانه ها در پرده نیست  

دارد از شبنم بهار آینه اش در پیش روی

از كدامین باده رنگین می كند  رخسار گل

بس كه رفت از دیدن رخسار او از كار گل