گلهای رنگارنگ ۴۳۰

آذر پژوهش (گوینده)

تا به  نگاهت  دیده  گشودم

لرزد و سوزد شمع وجودم

رفتی و بردی جان و دلم را

ای به  فدایت  بود و نبودم

رهی معیری

روزی  كه در فراغ  جمال  تو  بوده ام

گریان در اشتیاق  وصال تو بوده ام

هر سو كه رفته ام به هوای تو رفته ام

هرجا كه بوده ام به خیال تو بوده ام

هلالی جغتایی

الهه (ترانه)

آه سردم اشک دردم

مجنونی چو آهوی وحشی صحرا گردم

تا به نگاهت دیده گشودم

لرزد و سوزد شمع وجودم

رفتی و بردی جان و دلم را

ای به فدایت بود و نبودم

بیا و بنشین تا یك دم می نوشم از آن دو لب نوشین

ما را در دل صفا بود فروغی از خدا بود

روی دل سوی او كن

تا روشن دل چو اشک من ز گرمی و صفا شوی

پیوندی با دل ها كن

بی تو من دور از دل چشم بد دور از دل

می تابد نور از دل  چشم بد دور از دل

گر التفات كند رسد شبی بود به سوی ما كن

مجنون شو به كعبۀ دل ها ره پیدا كن

تا به نگاهت دیده گشودم

لرزد و سوزد شمع وجودم

رفتی و بردی جان و دلم را

ای به فدایت بود و نبودم

بیا و بنشین تا یك دم می نوشم از آن دو لب نوشین

رهی معیری

آذر پژوهش (گوینده)

ای  قامتت ز سرو  سهی  سر فرازتر   

لعلت ز هرچه شرح دهم دل نوازتر

از بهر آن كه با تو به روز آورم شبی 

خواهم  شبی ز روز قیامت  درازتر

هلالی جغتایی

وه كه بازم فلك  انداخت به غوغای دگر     

من به جای دگر افتادم و دل جای دگر

یك دو روز دگر از لطف به بالین من آی         

 كه من امروز دگر دارم  و فردای دگر

هلالی جغتایی

 قوامی (آواز)

دل و دین و عقل و هوشم همه را به آب دادی      

ز كدام  باده  ساقی  به   من    خراب    دادی

دل  عالمی  ز جا  شد  چو  نقاب  بر گشودی                

دو جهان به هم بر آمد چو به زلف تاب دادی

در  خرمی  گشودی  چو  جمال  خود نمودی   

ره  درد  و  غم  ببستی  چو شراب ناب دادی

ره  درد  و  غم  ببستی  چو شراب ناب دادی

همه  كس  نصیب  دارد ز نشاط و شادی اما     

ملامحسن فیض کاشانی (غزل)

آذر پژوهش (گوینده)

دوستان عاشقم  و عاشق زارم چه كنم 

چاره صبر است ولی صبر ندارم چه كنم

چند گویی  كه  برو دامنم از كف بگذار   

وای  اگر دامنت  از كف  بگذارم چه كنم

هلالی جغتایی

الهه (ترانه)

آه سردم اشک دردم                                               

مجنونی چو آهوی وحشی صحرا گردم

تا به نگاهت دیده گشودم                                                        

لرزد و سوزد شمع وجودم

رفتی و بردی جان و دلم را                                                        

ای به فدایت بود و نبودم

بیا و بنشین تا یك دم می نوشم از آن دو لب نوشین

ما را در دل صفا بود فروغی از خدا بود

روی دل سوی او كن                                              

تا روشن دل چو اشک من ز گرمی و صفا شوی

پیوندی با دل ها كن

بی تو من دور از دل چشم بد دور از دل                       

می تابد نور از دل  چشم بد دور از دل

گر التفات كند رسد شبی بود به سوی ما كن                       

مجنون شو به كعبۀ دل ها ره پیدا كن

تا به نگاهت دیده گشودم                                                       

لرزد و سوزد شمع وجودم

رفتی و بردی جان و دلم را                                                     

ای به فدایت بود و نبودم

بیا و بنشین تا یك دم می نوشم از آن دو لب نوشین

رهی معیری