گلهای رنگارنگ ۴۳۱

 

 

 

 

 

 

 

آذر پژوهش (گوینده)

 

 

 

 

 

 

این  من  نه منم  اگر منی هست  تویی        

ور  در  بر  من  پیرهنی   هست  تویی

 

 

در راه غمت نه تن بمن ماند و نه جان     

ور زان كه مرا جان و تنی هست تویی

 

 

 

 

شاعر ناشناس

عهدیه (ترانه)

 

 

 

 

ای خوش آنان كه قدم در ره میخانه زدند          

بوسه  دادند  لب  شاهد  و  پیمانه  زدند

 

 

خون  من  باد  حلال  لب  شیرین  دهنان 

 كه به  كام  دل  ما  خندۀ  مستانه  زدند

 

 

به حقارت منگر باده كشان را  كاین قوم  

پشت  پا  بر فلك  از همت  مردانه زدند

 

 

جانم آمد به لب امروز مگر یاران  دوش 

قدح    باده   به  یاد   لب   جانانه  زدند

 

 

كس نجست از دل گم گشتۀ ما هیچ نشان 

 مو به مو هر چه سر زلف تو را شانه زدند

 

 

ای خوش آنان كه قدم در ره میخانه زدند  

بوسه   دادند  لب   شاهد  و پیمانه زدند

 

 

 

 

فروغی بسطامی (غزل)

آذر پژوهش (گوینده) 

 

 

 

 

لاله ای همرنگ رخسار تو در گلزار نیست

شكری هم سنگ لعلت در همه بازار نیست

 

 

صوفیان در خانقاه و زاهدان در صومعه

عاشقان مست را با هر دو عالم كار نیست

 

 

 

 

شاعر ناشناس

 

 

 

 

 

ای كه از یار نشان می طلبی یار كجاست

 همه  یارند   ولی   یار   وفادار  كجاست

 

 

رفت آن تازه گل و ماند به دل خار غمش    

 گل كجا جلوه گر و سرزنش  خار كجاست

 

ایرج (آواز)

 

 

 

 

ای كه از یار نشان  می طلبی   یار كجاست  

همه  یارند  ولی  یار   وفادار    كجاست

 

 

رفت آن تازه گل و  ماند  به دل خار  غمش     

گل كجا جلوه گر و سرزنش خار كجاست

 

 

صبر  در  خانۀ  ویرانه   دل  هیچ    نماند    

خواب  در دیدۀ  غم  دیدۀ  بیدار  كجاست

 

آذر پژوهش (گوینده)

 

 

 

 

صبر  در  خانۀ  ویرانه  دل  هیچ  نماند    

خواب  در  دیدۀ  غم دیدۀ  بیدار كجاست

 

 

در خرابات  مغان  هوش  مجویید  ز ما  

همه مستیم در این میكده هشیار كجاست

 

 

بهتر آن است"هلالی" كه نهان ماند راز  

 سر خود فاش مكن محرم اسرار كجاست

 

 

 

 

هلالی جغتایی (غزل)

عهدیه (ترانه)

 

 

 

 

ای خوش آنان كه قدم در ره میخانه زدند          

بوسه  دادند  لب  شاهد  و  پیمانه  زدند

 

 

خون  من  باد  حلال  لب  شیرین  دهنان 

 كه به  كام  دل  ما  خندۀ  مستانه  زدند

 

 

به حقارت منگر باده كشان را  كاین قوم  

پشت  پا  بر فلك  از همت  مردانه زدند

 

 

جانم آمد به لب امروز مگر یاران  دوش 

قدح    باده   به  یاد   لب   جانانه  زدند

 

 

كس نجست از دل گم گشتۀ ما هیچ نشان 

 مو به مو هر چه سر زلف تو را شانه زدند

 

 

ای خوش آنان كه قدم در ره میخانه زدند  

بوسه   دادند  لب   شاهد  و پیمانه زدند

 

 

 

 

فروغی بسطامی (غزل)

 

 

Back to programme page