گلهای رنگارنگ ۴۳۱
|
|
|
|
|
|
آذر پژوهش (گوینده) |
|
|
|
|
|
|
این من نه منم اگر منی هست تویی |
ور در بر من پیرهنی هست تویی |
|
||
|
در راه غمت نه تن بمن ماند و نه جان |
ور زان كه مرا جان و تنی هست تویی |
|
||
|
|
|
شاعر ناشناس |
||
عهدیه (ترانه) |
|
|
|
||
|
ای خوش آنان كه قدم در ره میخانه زدند |
بوسه دادند لب شاهد و پیمانه زدند |
|
||
|
خون من باد حلال لب شیرین دهنان |
كه به كام دل ما خندۀ مستانه زدند |
|
||
|
به حقارت منگر باده كشان را كاین قوم |
پشت پا بر فلك از همت مردانه زدند |
|
||
|
جانم آمد به لب امروز مگر یاران دوش |
قدح باده به یاد لب جانانه زدند |
|
||
|
كس نجست از دل گم گشتۀ ما هیچ نشان |
مو به مو هر چه سر زلف تو را شانه زدند |
|
||
|
ای خوش آنان كه قدم در ره میخانه زدند |
بوسه دادند لب شاهد و پیمانه زدند |
|
||
|
|
|
فروغی بسطامی (غزل) |
||
آذر پژوهش (گوینده) |
|
|
|
||
|
لاله ای همرنگ رخسار تو در گلزار نیست |
شكری هم سنگ لعلت در همه بازار نیست |
|
||
|
صوفیان در خانقاه و زاهدان در صومعه |
عاشقان مست را با هر دو عالم كار نیست |
|
||
|
|
|
شاعر ناشناس |
||
|
|
|
|
||
|
ای كه از یار نشان می طلبی یار كجاست |
همه یارند ولی یار وفادار كجاست |
|
||
|
رفت آن تازه گل و ماند به دل خار غمش |
گل كجا جلوه گر و سرزنش خار كجاست |
|
||
ایرج (آواز) |
|
|
|
||
|
ای كه از یار نشان می طلبی یار كجاست |
همه یارند ولی یار وفادار كجاست |
|
||
|
رفت آن تازه گل و ماند به دل خار غمش |
گل كجا جلوه گر و سرزنش خار كجاست |
|
||
|
صبر در خانۀ ویرانه دل هیچ نماند |
خواب در دیدۀ غم دیدۀ بیدار كجاست |
|
||
آذر پژوهش (گوینده) |
|
|
|
||
|
صبر در خانۀ ویرانه دل هیچ نماند |
خواب در دیدۀ غم دیدۀ بیدار كجاست |
|
||
|
در خرابات مغان هوش مجویید ز ما |
همه مستیم در این میكده هشیار كجاست |
|
||
|
بهتر آن است"هلالی" كه نهان ماند راز |
سر خود فاش مكن محرم اسرار كجاست |
|
||
|
|
|
هلالی جغتایی (غزل) |
||
عهدیه (ترانه) |
|
|
|
||
|
ای خوش آنان كه قدم در ره میخانه زدند |
بوسه دادند لب شاهد و پیمانه زدند |
|
||
|
خون من باد حلال لب شیرین دهنان |
كه به كام دل ما خندۀ مستانه زدند |
|
||
|
به حقارت منگر باده كشان را كاین قوم |
پشت پا بر فلك از همت مردانه زدند |
|
||
|
جانم آمد به لب امروز مگر یاران دوش |
قدح باده به یاد لب جانانه زدند |
|
||
|
كس نجست از دل گم گشتۀ ما هیچ نشان |
مو به مو هر چه سر زلف تو را شانه زدند |
|
||
|
ای خوش آنان كه قدم در ره میخانه زدند |
بوسه دادند لب شاهد و پیمانه زدند |
|
||
|
|
|
فروغی بسطامی (غزل) |