برگ سبز ۱۲۸

این تماشا چو بنگری گویی                           

لیس فی الدار غیره دیار

مبادا زسوز و گدازی كه دارم                

همین با منت باد نازی كه داری                

برون افتد از پرده رازی كه دارم

كه من با تو دارم نیازی كه دارم

گر كام دل به گریه میسر شود زدوست                  

بی دردرا به صحبت ارباب دل چه كار؟                   

صد سال می توان به تمنا گریستن 

خندیدن  آشنا  نبود  با گریستن

در روزگار هر كه عزیزست خوار توست                

چون  من  زجور  خویش  مرنجان رقیب را               

این رسم تازه ایست كه در روزگار توست

گر  دشمن  منست  ولی  دوستار  توست

بیمار دلی دارم و بهبود ندارد               

دل سوخت تمام از غم و آهی نكشیدم            

هر چند دوا می كنمش سود ندارد

آتش چو بر افروخته شد دود ندارد

ما نقد عافیت به می ناب داده ایم               

رخسارِ یار گونه ی آتش از آن گرفت            

آن  شعله ایم كز نفس گرم سینه سوز            

در  جستجوی اهل دلی  عمر ما  گذشت            

كامی نبرده ایم از آن سیمتن "رهی"                

خار و خس وجود به سیلاب  داده ایم

كاین لاله را زخون جگر آب داده ایم

گرمی  به آفتابِ جهانتاب  داده ایم

جان در هوای گوهر نا یاب داده ایم

از دور بوسه بر رخ مهتاب داده ایم