گلهای رنگارنگ ۴۵۶

بس تازه و تری چمن آرای كیستی             

گل این وفا ندارد و گلزار این صفا                        

نخل امید و شاخ تمنای كیستی

ای لالۀ غریب ز صحرای كیستی

شمع این سر گیسوی ندارد كه تو داری                    

نرگس كه فریبد دل صاحب نظران را                     

آغوش گل این بوی ندارد كه تو داری

این چشم سخن گوی ندارد كه تو داری

خوش آن در كوه و در صحرا به سرمستی دویدن ها  

كنار بیشه در دامان جالیز آرمیدن ها 

درون سبزه چون گنجشگ صحرایی خزیدن ها

نوای نای چوپانان به بیهوشی شنیدن ها

شبانگه خوش نشستن می كشیدن گرم جوشیدن

صبا هنگام طرف چشمه شیر تازه نوشیدن

دامن خویش ز خون مژه گلشن كردم                      

گفتم از عشق فروغی رسدم آه كشان                      

آخرم دوست نگشتی تو و داغم كه چرا                     

 نرسم در ره مقصود به جایی"مشتاق"                    

از فراق تو چه گل ها كه به دامن كردم

تیره تر روزم از این شب كه روشن كردم

دوستان را به خود از بهر تو دشمن كردم

كه آنچه پیر خردم گفت مكن آن كردم

هنوزم سر پر از شور است از آن شب ها   

كتاب عشق می خواندیم و در پایان مطلب ها 

از آن شب ها كه با آن ماهرو در پرتو لرزان كوكب ها

بهم نزدیك می شد بهر بوسی آتشین لب ها

زمان بازگشتن بود و من در عالمی دیگر

بدو با لا به می گفتم دمی دیگر دمی دیگر

شمع این سر گیسوی ندارد كه تو داری                    

نرگس كه فریبد دل صاحب نظران را 

آغوش گل این بوی ندارد كه تو داری

این چشم سخن گوی ندارد كه تو داری