گلهای رنگارنگ ۴۶۰

دکلمه:آذر پژوهش         

دلی  یا دلبری  یا جان  و یا  جانان نمی دانم  

به جز تو در همه عالم دگر دلبر نمی خواهم

همه هستی تویی فی الجمله این و آن نمی دانم

به  جز  تو  در همه  گیتی دگر جانان نمی دانم

با دل من این ندیده وفا این نكرده خطا

از  برای  خدا  یار  من تو مهربان شو

تا كه خدا عشق و مهر و وفا

هدیه كرده  به  ما  در زمانه  مرا هم دم و  هم  آشیان  شو

بیا  كه  به  زاری  چو ابر بهاری بگریم و دامان تو بگیرم

اگر كه به یك دم نمیرم از این غم ندیده رخت ترسم كه بمیرم

بیا كه نگاهت دو چشم سیاهت

كشیده  مرا  در  عالم   مستی

تو نور امیدی تو صبح سپیدی

بیا  كه  رود  از  دل غم هستی

چو ابر بهاری تو عقده گشایی

به سوز دل من تو ساز و نوایی

به گلشن  عشقم  تو  شبنم پاكی

تو  باد  صبایی  چه  جان فزایی

بیا كه نگاهت دو چشم سیاهت

كشیده  مرا   در  عالم    مستی

تو نور امیدی تو صبح سپیدی

بیا  كه  رود  از دل غم هستی

دل من مشكن به خدا تو ز من

گر  جدا  بشوی بی وفا بشوی

رفته  با  دگران  آشنا   بشوی

چه كنم من تنها من و این دل رسوا

بیا  كه  نگاهت  دو  چشم  سیاهت

كشیده  مرا   در  عالم  مستی

تو نور امیدی تو صبح سپیدی

بیا كه رود از دل غم هستی

من مست می عشقم  هشیار  نخواهم  شد

چون یار من او باشد بی یار نخواهم ماند  

وز  خواب  خوش   مستی   بیدار نخواهم شد

چون غم خورم او باشد غم خوار نخواهم شد

صفای سینه ام از گرمی سخن پیداست

چگونه  سوز دلم  را نهان كنم از خلق  

چه پرسی از دل آشفته ام چو می بینی  

نشان  عاشقی  از  ناله های من پیداست

كه  آتش  دلم  از   چاك  پیرهن  پیداست

كه حال زارم از آن زلف پرشكن پیداست  

دلم   سرگشته    می دارد   سر  زلف   پریشانت 

با دل من این ندیده وفا این نكرده خطا

از  برای  خدا  یار  من تو مهربان شو

تا كه خدا عشق و مهر و وفا

هدیه كرده  به  ما  در زمانه  مرا هم دم و  هم  آشیان  شو

بیا  كه  به  زاری  چو ابر بهاری بگریم و دامان تو بگیرم

اگر كه به یك دم نمیرم از این غم ندیده رخت ترسم كه بمیرم

بیا كه نگاهت دو چشم سیاهت

كشیده  مرا  در  عالم   مستی

تو نور امیدی تو صبح سپیدی

بیا  كه  رود  از  دل غم هستی

چو ابر بهاری تو عقده گشایی

به سوز دل من تو ساز و نوایی

به گلشن  عشقم  تو  شبنم پاكی

تو  باد  صبایی  چه  جان فزایی

بیا كه نگاهت دو چشم سیاهت

كشیده  مرا   در  عالم    مستی

تو نور امیدی تو صبح سپیدی

بیا  كه  رود  از دل غم هستی

دل من مشكن به خدا تو ز من

گر  جدا  بشوی بی وفا بشوی

رفته  با  دگران  آشنا   بشوی

چه كنم من تنها من و این دل رسوا

بیا  كه  نگاهت  دو  چشم  سیاهت

كشیده  مرا   در  عالم  مستی

تو نور امیدی تو صبح سپیدی

بیا كه رود از دل غم هستی