گلهای رنگارنگ ۴۷۰

با   عزیزان   در   نیآمیزد   دل   دیوانه ام 

از چو من آزاده ای الفت بریدن سهل نیست

در   میان    آشنایانم    ولی     بیگانه ام

می رود با چشم گریان سیل از ویرانه ام

با آن كه همچون  اشک˜  غم  بر  خاك  ره  افتاده ام من

با آن كه هر شب ناله ها چون مرغ شب سر داده ام من

در سر ندارم هوسی چشمی ندارم به كسی

آزاده ام من

با آن كه از بی حاصلی سر در گریبانم چو گل

شادم كه از روشن دلی  پاكیزه  دامانم چو گل

خندان  لب و خونین جگر مانند  جام  باده ام

آزاده ام من

یارب چو من افتاده ای كو

افتادۀ آزاده ای كو

تا رفته از جانم برون سودای هستی

آسوده از غوغای هستی

گل بانگ مستی آفرین همچون "رهی" سر داده ام من

مرغ شباهنگم ولی در دام غم افتاده ام من

خندان لب و خونین جگر مانند جام باده ام

آزاده ام من

ما  را  دلی  بود  كه ز دنیای دیگر است

گر خلق را بود سر و سودای مال و جاه 

ماییم جای دیگر و او جای دیگر است

آزاده مرد را سر و سودای دیگر است

ساقیا   در   ساغر  هستی  شراب  ناب  نیست

زندگی  خوش تر بود  در  پردۀ  وهم  و خیال 

اشكم  ولی به  پای عزیزان  چكیده ام

ای  سرو  پای  بسته  به  آزادگی مناز  

خارم  ولی  به   سایۀ  گل  آرمیده ام

آزاده  من  كه  از همه  عالم بریده ام

با آن كه همچون  اشک˜  غم  بر  خاك  ره  افتاده ام من

با آن كه هر شب ناله ها چون مرغ شب سر داده ام من

در سر ندارم هوسی چشمی ندارم به كسی

آزاده ام من

با آن كه از بی حاصلی سر در گریبانم چو گل

شادم كه از روشن دلی  پاكیزه  دامانم چو گل

خندان  لب و خونین جگر مانند  جام  باده ام

آزاده ام من

یارب چو من افتاده ای كو

افتادۀ آزاده ای كو

تا رفته از جانم برون سودای هستی

آسوده از غوغای هستی

گل بانگ مستی آفرین همچون "رهی" سر داده ام من

مرغ شباهنگم ولی در دام غم افتاده ام من 

خندان لب و خونین جگر مانند جام باده ام

آزاده ام من