گلهای رنگارنگ ۴۸۲

جوزا سحر نهاد حمایل برابرم

ساقی بیا که از مدد بخت کار ساز

جامی بده که باز به شادی روی شاه 

شاها من ار به عرش رسانم سریر فضل

یعنی غلام شاهم و سوگند می خورم

کامی که خواستم ز خدا شد میسرم

پیرانه سر هوای جوانی است در سرم

مملوک این جنابم و مسکین این درم

وقت آن است که مستان طرب از سر گیرند

نیکوان پرده بر انداخته در رقص آیند             

تاج زرین مه از تارک شب سر گیرند

مطربان هر نفسی پرده دیگر گیرند

ای شرف گوهر آدم ز تو

ایزد کاو داد جوانی و ملک

روشنی دیده عالم ز تو

ملک تو را داد تو دانی و ملک

شب که دلبر آید بوی می ز سینه پر کشد

گرمی می تار و پودم را چو جان در بر کشد

می بده تا سحر که می رسد نوید جشن خسروانه

آفتاب از مشرق گلگون ساغر سر کشد

سپیده در. سر نغمه نشاط ما به مهر و مه رسد

می بده تا سحر که می رسد نوید جشن خسروانه

آفتاب از مشرق گلگون ساغر سر کشد

آفتاب از مشرق گلگون ساغر سر کشد

ساقیا می بده که من ز شوق دل سرایم این ترانه

گرمی می تار و پودم را چو جان در بر کشد

می دمادم بزن گل به ساغر فکن شب چو طی شود

ساقیا می بده که من ز شوق دل سرایم این ترانه

گرمی می تار و پودم را چو جان در بر کشد

چرخ دل در آرزوی می ز سینه پر کشد

عالم همه ساله خرم از تو

چشم همه دوستان گشاده

معزول مباد عالم از تو

از دولت شاه و شاهزاده

عید است آخر گل و یاران در انتظار

دل برگرفته بودم از ایام گل

دل در جهان مبند و مستی سال کن

خوش دولتی است خرم و خوش خسروی کریم

زان جا که پرده پوشی عفو کریم توست

ساقی به روی شاه ببین ماه و می بیار

ولی کاری بکرد همت پاکان روزه دار

از فیض جام و قصه جمشید کامگار

یارب ز چشم زخم زمانش نگاهدار

بر قلب ما ببخش که نقدی است کم عیار 

وقت آن است که مستان طرب از سر گیرند

نیکوان پرده بر انداخته در رقص آیند

تاج زرین مه از تارک شب سر گیرند

مطربان هر نفسی پرده دیگر گیرند

شب که دلبر آید بوی می ز سینه پر کشد

گرمی می تار و پودم را چو جان در بر کشد

می بده تا سحر که می رسد نوید جشن خسروانه

آفتاب از مشرق گلگون ساغر سر کشد

سپیده در. سر نغمه نشاط ما به مهر و مه رسد

می بده تا سحر که می رسد نوید جشن خسروانه

آفتاب از مشرق گلگون ساغر سر کشد       

آفتاب از مشرق گلگون ساغر سر کشد

ساقیا می بده که من ز شوق دل سرایم این ترانه

گرمی می تار و پودم را چو جان در بر کشد

می دمادم بزن گل به ساغر فکن شب چو طی شود

ساقیا می بده که من ز شوق دل سرایم این ترانه

گرمی می تار و پودم را چو جان در بر کشد

چرخ دل در آرزوی می ز سینه پر کشد