گلهای رنگارنگ ۴۸۴

گر ز خاكم گل بروید گل نچیند گل نبوید

گر تو گردی شمع محفل زآسمان پروانه ریزد 

ترك جان می گویم و میخواهم از لعل تو بوسی  

وقت آنم كو كه با من خوش بخندد خوش بگوید

ور گل گلشن تو باشی از زمین بلبل بروید

هركه دست از جان بشوید هر چه میخواهد بگوید

تا دیده از این مستی گشودم در كوی تو بنشسته بودم

با گریه پیمان بسته بودم

ز غم تو من رهایی ندارم كه به جز تو آشنایی ندارم

غمت از دل من نرفته برون كشیده دلم را به دشت جنون

خدایا تو كه دل به یارم ندادی

تو كه عشق او در وجودم نهادی

مرا غم هجران نكرده رها

چرا طاقت انتظارم ندادی

چرا طاقت رنجم ندادی

رها نشود دل ز دام بلا

كه مهر و وفایی نمانده به دل ها

نشان صفایی نمانده به دل ها

در عشق تو بی تاب و توانم چه توان كرد

در نالۀ من رنگی و بویی ز فرح نیست

دوری ز تو كردن نتوانم چه توان كرد

من بلبل ایام خزانم چه توان كرد

در آغوشم گلی دوشینه جا داشت

به شمعی هم نشین بودم شب دوش

به دستی دستۀ گل داشت چون صبح

كه هر برگش بهاری رونما داشت

كه چون خورشید و مه پروانه ها داشت

به دستی دامن زلف دو تا داشت

شب یار من ار تب هست و غم سینه سوز هست

ای اشک همتی كه به كشت وجود من 

گفتم كه بعد از آن همه دل ها كه سوختی

تنها نه شب در آتشم ای گل چه بو هست

آتش فكنده آه و دل سینه سوز هست

کس می خورد فریب تو گفتا هنوز هست

همچو نی می نالم از سودای دل

من كه باز هر داغ پیدا ساختم

دل اگر از من گریزد وای من

آتشی در سینه دارد جای دل

سوختم از داغ نا پیدای دل

غم اگر از دل گریزد وای دل

هزاران شیوۀ بیگانه گیسو

چشم"طالب" آن آتش سراپای

نهان در هر نگاه آشنا داشت

چو آب روی گل موج صفا داشت

تا دیده از این مستی گشودم در كوی تو بنشسته بودم

با گریه پیمان بسته بودم

ز غم تو من رهایی ندارم كه به جز تو آشنایی ندارم

غمت از دل من نرفته برون كشیده دلم را به دشت جنون

خدایا تو كه دل به یارم ندادی

تو كه عشق او در وجودم نهادی

مرا غم هجران نكرده رها

چرا طاقت انتظارم ندادی

چرا طاقت رنجم ندادی

رها نشود دل ز دام بلا

كه مهر و وفایی نمانده به دل ها

نشان صفایی نمانده به دل ها