گلهای رنگارنگ ۴۸۹

دوشینه   كجا  رفتی  و  مهمان  كه  بودی  

این غصه مرا كشت كه غم خوار كه گشتی 

با  خال  سیه  مردم   چشم  که  شدی  باز 

ای  دولت  بیدار  به  پهلوی   كه    خفتی 

شوری  به  دل  سوخته   افتاد    بفرمای  

دل بی تو به جان بود تو جانان كه بودی

وین درد مرا سوخت كه درمان كه بودی

با روی  چو مه  شمع  شبستان كه بودی

و ای بخت  گریزنده  به فرمان كه بودی

امشب   نمك   سینۀ   بریان   كه   بودی

دل  خون شد از امید و نشد یار یار من 

ای سیل اشک خاک وجودم  به باد  ده

ای   وای  بر من  و دل امیدوار من

تا  بر  دل  كسی  ننشیند  غبار  من

همراه  خود  نسیم   صبا  می برد  مرا  

با بال شوق ذره به خورشید می رسد  

برگ  خزان  رسیدۀ  بی طاقتم "رهی"  

خواهش دل هرچه كمتر شادی جان بیشتر

یارب  چو بوی گل به كجا می برد مرا

پرواز   دل  به  سوی خدا می برد مرا

یك  بوسۀ   نسیم  ز  جا  می برد  مرا

تا دلی بی آرزو باشد چه غم باشد مرا 

در لعل لبش چاشنی خنده ببینید 

نظّاره  كنید  آینۀ  طلعت  او  را    

در آب  حیات آتش  سوزنده ببینید

تا صورت حال من در مانده  ببینید

دوستان  عاشقم و عاشق  زارم  چه كنم 

چاره صبر است ولی صبر ندارم چه كنم                             

چند  گویی  كه  برو  دامنم از كف بگذار     

وای  اگر  دامنت  از كف بگذارم چه كنم

گر چو مرغان خزان دیده بنالم چه عجب 

گل   نمی بینم  و  آزردۀ   خارم  چه  كنم

دردمندان  همه  از  صبر  قراری  گیرند

من كه از عشق تو بی صبر و قرارم چه كنم                  

عاشق زارم چه كنم