گلهای رنگارنگ ۴۹۹

دلم  ز عهدۀ عشقت  برون  نمی آید  

زهی خجسته زمانی كه وقت بیداری  

به جای  هر سر مویم  هزار دل باید

"همام" روی تو بیند چو دیده بگشاید

وداع چون تو عزیزی نه كار آسان است   

هنوز  سرو  روانم  ز  چشم  ناشده دور   

هلاك  عاشق  مسكین فراق جانان است

دل از تصور دوری چو  بید لرزان است

ملامت می كند دشمن مرا در عشق ورزیدن  

به چشم عاشقان باید جمال دلبران دیدن

دهان غنچه خوش باشد سحرگه چون شود خندان          

 ولی ذوقی دگر دارد لبت هنگام خندیدن

من غمگین را دل خونین را چرا تنها می گذاری                     

نمی ترسی از آهی كه در پی داری

غم دوری شعله ها  افروزد تا در آتش سوزد آشیانم                                                             

از آن آتش  سردی خاكستر ماند ای افسون گر من نمانم

من و عشقی سوزان كه به دل بسپاری یادگار از من                                                             

من و قلبی لرزان چه به جز این داری انتظار از من

ز من چون بگسستی نازنین یاری تا ز رخساری جستجو كن                                                  

چو با او پیوستی یادی از من كن

 ز عشقم زمانی با او گفت وگو كن

من و عشقی سوزان كه به دل بسپاری یادگار از من                                                            

من و قلبی لرزان چه به جز این داری انتظار از من

تو خود باور داری كه در عشق و یاری نكردم گناهی                                                         

نصیبم غم دادی نصیبت جز شادی نباشد الهی

ساقیا بر سر جان بار گران است تنم

من از هستی خود نیك به جان آمده ام  

باده ده باز رهان یك نفس از خویشتنم

تو چنان بی خبرم كن كه ندانم كه منم

دلم  دیده  از  دوستان   برنگیرد  

به بازار او نقد  دل چون فرستند  

اگر بی دل  مهربان  خوار گردد   

اگر من به مسجد كنم دعوت دل 

بلبل   دل  از  بوستان  برنگیرد 

كه قلب است و كس رایگان برنگیرد 

دل  از  یار   نا   مهربان    برنگیرد

به  جز   راه   دیر  مغان    برنگیرد

دوشم از كوی مغان دست به دست آوردند                        

از  خرابات  سوی  صومعه  مست  آوردند

هیچ می خواره  ندارد  طمع  حور بهشت                               

این  بشارت   به  من  باده  پرست  آوردند

من غمگین را دل خونین را چرا تنها می گذاری                     

نمی ترسی از آهی كه در پی داری

غم دوری شعله ها  افروزد تا در آتش سوزد آشیانم                                                             

از آن آتش  سردی خاكستر ماند ای افسون گر من نمانم

من و عشقی سوزان كه به دل بسپاری یادگار از من                                                             

من و قلبی لرزان چه به جز این داری انتظار از من

ز من چون بگسستی نازنین یاری تا ز رخساری جستجو كن                                                  

چو با او پیوستی یادی از من كن

 ز عشقم زمانی با او گفت وگو كن

من و عشقی سوزان كه به دل بسپاری یادگار از من                                                            

من و قلبی لرزان چه به جز این داری انتظار از من

تو خود باور داری كه در عشق و یاری نكردم گناهی                                                         

نصیبم غم دادی نصیبت جز شادی نباشد الهی