برگ سبز ۱۳۵

این تماشا چو بنگری گویی                           

لیس فی الدار غیره دیار

برای خاطر غیرم به صد جفا كشتی

چو من هلاك شوم از طبیب شهر بپرس 

بین برای كه ای بی‌وفا  كه را كشتی

كه درد كشت مرا یا تو بی‌وفا كشتی

در لطف به نكتة سخن می‌مانی  

در پرده دری به اشك من می‌مانی

ر كینه به مهر تیغ‌زن می‌مانی

در نیكویی به خویشتن می‌مانی

هزار نالة جانسوز كرده‌ام امشب 

شب مرا تو سیه كرده‌ای و من تا روز

اگر شبی ز غمت روز كرده‌ام امشب

دعای بد به بدآموز كرده‌ام امشب

چه افتاد ای سپهر لیلاجوردی 

نه ظلمت همی بینم امانی   

به خانه ای مرغ اگر داری زبانی

اگر كافر نئی ای مرغ شبگیر 

خداوندا شبم را روز گردان     

شب و امشب جوانمردی بیاموز   

كامشب چون دگر شب‌ها نگردی

نه از نور طلعت بینم نشانی

به خنده صبح اگر داری دهانی

چرا بر ناوری آواز تكبیر

چه روزم در جهان پیروز گردان

مرا یا زود كش یا زود شو روز

دلا خراب كن این نقش خودپرستی را   

دم مسیح و حیات ابد به ما نرسد 

چو گردباد فرو پیچ گرد هستی را

غنیمتی شمر ای دوست وقت مستی را

تو رحمی بر دل پُر خونم آور   

ز تو چون پوشمی درد نهانی 

از این غرقاب غم بیرونم آور

اگر كوشم تو خود پوشیده دانی