گلهای رنگارنگ ۵۰۷

      
دکلمه: روشنك        
 

نه هفته ای است نه ماهی كه رفته ای ز بر ما  

ز ظلمت شب هجران به زحمتیم چه بودی 

نهفته نیست كز این غم چه دیده چشم تر ما

كز آسمان وصالی بتافتی قمر ما

 
      اوحدی مراغه ای (غزل)
       
       
 

زلف تو در كمند جنون می كشد مرا                       

هر جا که می گریزم از این فتنه                          

خوش خوش به كوی عشق در او می كشد مرا

ناگهان عشقت عنان گرفته برون می كشد مرا

 
      (شاعر ناشناس)
       
       
  به روی او نگریستن ز من نمی آید                         من این دو دیده برای گریستن دارم  
      (شاعر ناشناس)
       
 

بلبل به باغ روز ازل چون كه پا نهاد                      

اول بنا نبود بسوزند عاشقان                    

گل دید عاشق است بنا بر جفا نهاد

آتش به جان شمع فتد كاین بنا نهاد

 
      (شاعر ناشناس)
       
آواز: محمودی خوانساری    
 

چه باز در دلت آمد كه مهر بركندی                       

ز حد گذشت جدایی میان ما ای دوست                     

هزار بار بگفتم كه چشم نگشایم                       

بود كه پیش تو میرم اگر مجال بود                      

چه باز در دلت آمد كه مهر بركندی                       

چه شد كه یار قدیم از نظر بیافكندی

هنوز وقت نیامد كه باز پیوندی

به روی خوب و لیكن تو چشم می بندی

وگرنه بر سر كوی ات به آرزومندی

چه شد كه یار قدیم از نظر بیافكندی

 
      سعدی (غزل)
       
دکلمه: روشنك    
 

من مست محبتم شرابم مدهید                   

گر شكر كنم وگر عتاب آغازم                 

در آتشم افكنید و آبم مدهید

باد است حدیث من جوابم مدهید

 
      (شاعر ناشناس)
       
ترانه: عهدیه    
 

بشد وزان باد مهرگان غم از آب و باغ و چمن     

كه از گل زیبا هركه شد جدا شود خزان   

اگر به بی مهری خزان برگ گل همه رفته ز باد   

ندیدی ای بلبل جز جفا ز گل     

بود این گل ها چه دلكش و زیبا

به گلی من هم چو بلبلم شیدا     

غم مخور جان من گر شد ویران به عشق آشیانم

من در شعله آن سوزم و ناله بر نیارم  

ز غم به مهر مرغ سحر شكسته شد چون دل من

نوبهار او چو من كه دیدی خزان شد بهارم

به یادش ای مرغك من مكن پریشان دل شاد

چو من كه هرگز ندیده ام به غیر نامهربانی یارم

چه كند كه تو را وفا ندارد

چه كنم كه به جز جفا ندارد

عشق این آتش جان آشیان های ما سوزد

از گل رویان خواهی دل جویی مهر و خوش رویی

 
       
  كی بود چنین مرغك غمین  من می دانم جور محبوبان  كز عشق خوبان شد سیه روزگارم  
       
      (نیر سینا)
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       


Back to programme page