گلهای رنگارنگ ۵۱۶

دانی بهشت چیست كه داریم انتظار 

فصل بهار فصل جنون است و این سه ماه  

جز  ماهتاب و باده و آغوش یار نیست

هركس كه مست نیست یقین هوشیار نیست

غمینم و تنها به خلوت شب ها شكسته دلم را جدایی تو

چو شعلۀ لرزان چو آتش سوزان شرر زده بر جان جدایی تو

نه برق امیدی نه نور نویدی نه صبح سفیدی در این شب غم

به جان زده آذر فراق تو دیگر دلم شده یك سر لبالب غم

عشق تو شد چون دام بلا كرده پریشان حال مرا 

چه چاره كنم با جدایی تو

در آتش آهم دو دیده به راهم كه بی تو اسیر سكوت شبم

بیا به كنارم ببین شب تارم بیا كه دگر جان بود به لبم

آتشی زده در دل من به خدا از برای دلم شده درد و بلا جدایی تو

نشسته به راه تو دل نگران، بهار جهان بی تو گشته خزان

نه برق امیدی نه نور نویدی نه صبح سفیدی در این شب غم

به جان زده آذر فراق تو دیگر دلم شده یك سر لبالب غم

غمینم و تنها به خلوت شب ها شكسته دلم را جدایی تو

چو شعلۀ لرزان چو آتش سوزان شرر زده بر جان جدایی تو

روز نوروز است سرو گلعذار من كجاست 

نیست یك ساعت قرار این جان بی آرام را

در چمن یاران همه جمع اند یار من كجاست 

یارب  آن  آرام  جان  بی قرار  من  كجاست

نه دل مفتون دلبندی نه جان مدهوش دلخواهی 

نه جان بی نصیبم را پیامی از دلارامی 

كی ام من آرزو گم كرده ای تنها و سرگردان 

گهی افتان و خیزان چون غباری در بیابانی 

"رهی" تا چند سوزم در دل شب ها چو كوكب ها 

نه بر مژگان من اشكی نه بر لب های من آهی

نه شام بی فروغم را نشانی از سحرگاهی

نه آرامی نه امیدی نه همدردی نه همراهی

گهی خاموش و حیران چون نگاهی در نظرگاهی

به اقبال شرر نازم كه دارد عمر كوتاهی

سعی كردم كه شود یار ز اغیار جدا 

از من امروز جدا می شود آن یار عزیز 

زیر دیوار سرایش تن كاهیده من 

من كه یك بار به وصل تو رسیدم همه عمر

آن نشد  عاقبت و من شدم از یار جدا

همچو جانی كه شود از تن بیمار جدا

همچو كاهی است كه افتاده ز دیوار جدا

كی توانم كه شوم از تو به یك بار جدا

غمینم و تنها به خلوت شب ها شكسته دلم را جدایی تو

چو شعلۀ لرزان چو آتش سوزان شرر زده بر جان جدایی تو

نه برق امیدی نه نور نویدی نه صبح سفیدی در این شب غم

به جان زده آذر فراق تو دیگر دلم شده یك سر لبالب غم

عشق تو شد چون دام بلا كرده پریشان حال مرا 

چه چاره كنم با جدایی تو

در آتش آهم دو دیده به راهم كه بی تو اسیر سكوت شبم

بیا به كنارم ببین شب تارم بیا كه دگر جان بود به لبم

آتشی زده در دل من به خدا از برای دلم شده درد و بلا جدایی تو

نشسته به راه تو دل نگران، بهار جهان بی تو گشته خزان

نه برق امیدی نه نور نویدی نه صبح سفیدی در این شب غم

به جان زده آذر فراق تو دیگر دلم شده یك سر لبالب غم

غمینم و تنها به خلوت شب ها شكسته دلم را جدایی تو

چو شعلۀ لرزان چو آتش سوزان شرر زده بر جان جدایی تو