گلهای رنگارنگ ۵۱۷

پای سرو  بوستانی  در گل است سرو  

نیك  خواهانم  نصیحت  می كنند 

بذل جاه و مال و ترك نام و ننگ 

ما را پای معنی در دل است

خشت بر دریا زدن بی حاصل است

در  طریق  عشق  اول  منزل است

با من گر او هم خانه می شد بد نمی شد خوب می شد

ور همچو من دیوانه می شد بد نمی شد بد نمی شد خوب می شد

با عالمی بیگانه گشتم آن پری هم

گر با بدان بیگانه می شد بد نمی شد خوب می شد

گر این سر آكنده از بار تكبّر

خاك خدا خاك در میخانه می شد خوب می شد 

آن كو به یك پیمانه ام سر گلگون شد

گرم از از این پیمانه می شد خوب می شد

افسانه طفلان شدم در عشق و او هم

روزی دو گر افسانه می شد بد نمی شد خوب می شد 

باز عشقی حلقه  بر در می زند 

آهی از دامان لب پر می كشد 

بسته بودم در به روی خود ولی 

روی او چون آذری افروخته است 

باز دل در سینه ام پر می زند

اشكی از مژگان تر سر می زند

دست شیرین دلبری در می زند

موی او دامن بر آذر می زند

آرزومند توام بنمای روی خویش را 

در جامۀ شطرنجی زیباش 

نزدیك ترك آمد و بشكفت 

آهسته خرامید به سویم

آن غنچه لبخند به رویم

دیدم كه در آن شادی خاموش 

چشم سیهش  چشمه غم بود 

بس شكوه ناگفته به لب داشت

برق نگهش  گرمی تب داشت

با من گر او هم خانه می شد بد نمی شد خوب می شد

ور همچو من دیوانه می شد بد نمی شد بد نمی شد خوب می شد

با عالمی بیگانه گشتم آن پری هم

گر با بدان بیگانه می شد بد نمی شد خوب می شد

گر این سر آكنده از بار تكبّر

خاك خدا خاك در میخانه می شد خوب می شد 

آن كو به یك پیمانه ام سر گلگون شد

گرم از از این پیمانه می شد خوب می شد

افسانۀ طفلان شدم در عشق و او هم

روزی دو گر افسانه می شد بد نمی شد خوب می شد