گلهای رنگارنگ ۵۱۸

ما را گلی از روی تو چیدن  نگذارند 

گفتم شنود مژدۀ دیدار تو گوشم 

صد شربت شیرین ز لبت خسته دلان را 

بخشای بر آن مرغ كه خونش گه بسمل 

چیدن چه خیال است كه دیدن نگذارند

آن نیز شنیدم كه شنیدن نگذارند

نزدیك لب آرند و چشیدن نگذارند

بر خاك بریزند و تپیدن نگذارند

ای بهار عشق من بی روی تو رنگ خزان دارد بهارم

وای از این بی حاصلی فریاد از این عشقی كه من در سینه دارم

اسیر غمت را نمانده دگر نه شوق تماشا نه ذوق سفر

نهال امیدم نداده ثمر غم تو چنانم گرفته به بر كه از دو جهانم نمانده خبر

اگر تو ندانی خدای تو داند كه از غمت آمد چه بر سر من

اگر تو نبودی برابر چشمم خیال تو بوده برابر من

نسیم بهشتی شمیم بهاری كه جان من آری به پیكر من

بیا كه بریزی ز ساغر چشمت شراب محبت به ساغر من

مست عشق توام بی تو چنگ دلم  نغمه ای نسراید

از شكسته دلان ساز خسته دلان نغمه كی به در آید

اسیر غمت را نمانده دگر نه شوق تماشا نه ذوق سفر

نهال امیدم نداده ثمر غم تو چنانم گرفته به بر كه از دو جهانم نمانده خبر

مه روی تو شب موی تو گل بوی  تو  دارد 

گردون كه سراپای وجودش همه چشم است 

نرگس كه نظر باز بود در صف گلها 

گلزار جهان خرمی از روی تو دارد

پیوسته نظر در خم ابروی تو دارد

تا چشم تو را دیده نظر سوی تو دارد

تو كه  درد دل دیوانه من می دانی 

عاشق عشقم و دیوانه دیوانگی ام 

فكر من باش شبی ورنه بیاید روزی 

چند دور از تو خورم خون جگر پنهانی

ای دوست منما راه كه دارم سر سرگردانی 

كه تو هم نیز به درمان دلم  درمانی

مه روی تو شب موی تو گل بوی تو دارد 

گردون كه سراپای وجودش همه چشم است 

گلزار جهان خرمی از روی تو دارد

پیوسته نظر در خم ابروی تو دارد

ای بهار عشق من بی روی تو رنگ خزان دارد بهارم

وای از این بی حاصلی فریاد از این عشقی كه من در سینه دارم

اسیر غمت را نمانده دگر نه شوق تماشا نه ذوق سفر

نهال امیدم نداده ثمر غم تو چنانم گرفته به بر كه از دو جهانم نمانده خبر

اگر تو ندانی خدای تو داند كه از غمت آمد چه بر سر من

اگر تو نبودی برابر چشمم خیال تو بوده برابر من

نسیم بهشتی شمیم بهاری كه جان من آری به پیكر من

بیا كه بریزی ز ساغر چشمت شراب محبت به ساغر من 

مست عشق توام بی تو چنگ دلم  نغمه ای نسراید

از شكسته دلان ساز خسته دلان نغمه كی به در آید

اسیر غمت را نمانده دگر نه شوق تماشا نه ذوق سفر

نهال امیدم نداده ثمر غم تو چنانم گرفته به بر كه از دو جهانم نمانده خبر