برگ سبز ۱۳۷

      
دکلمه:           
  چشم بگشا كه جلوۀ دلدار                              

این تماشا چو بنگری گویی                           

به تجلی است از درو دیوار

لیس فی الدار غیره دیار

 
   
منسوب به عطار (قصیده) 
       
دکلمه: روشنك    
 

الهی به لعل لب می پرست

به داغ دل عاشق سینه سوز

به دلهای آشفتۀ عاشقان

به لرزیدن جام در دست مست

به مستان راه خرد كرده گم

به سوز دل شمع مجلس فروز

به شوقی كه در عشق پروانه داشت

به جوشی كه در خم بود خون تاك

به ساقی به ساغر به مینا به می

به گلهای پژمرده از تند باد

به جمع پریشانی زلف یار

 زجام صفا كن چنانم خراب

الهی به مخموریِ چشم مست

که باآه وافغان شب آرد به روز

كه دادند در راه جانانه جان

به مستی كه نشناسد از پای دست

به خاكی كه شد خشت بالای خم

كه كاهد ز تن تا شب آرد به روز

كه از سوختن هیچ پروا نداشت

به آن آب چون آتش تابناك

به لعل لب یار فرخنده پی

به جامی كه از دست مستان فتاد

به گلهای آشفتۀ بیقرار

كه تا حشر سر بر نگیرم زخواب

 
      صفا (ساقی نامه)
       
دکلمه: روشنک    
 

عمر ها در پی مقصود به جان گردیدیم

خود سراپردۀ قدرش زمكان بیرون بود

رفته بودیم به خلوت كه دگر می نخوریم

تا همه شهر بیایند و ببینند كه ما

سعدیا لشكر خوبان به شكار دل ما

دوست در خانه و ما گرد جهان گردیدیم

آنكه ما در طلبش جمله مكان گردیدیم

ساقیا باده بده كز سر آن گردیدیم

پیر بودیم و دگر باره جوان گردیدیم

گو میایید كه ما صید فلان گردیدی

 
      سعدی (غزل)
       
آواز: حسین قوامی    
 

تا بود زلف تو اسباب پریشانی ما

 نه تو رحم آوری و نی اجل آید ما را

دید هر كس رخ تو واله و حیران تو شد

ز آستین اشك بیفزود و ز دامان بگذشت

زآستین اشك بیفزود و ز دامان بگذشت

روز محشر چو سر از خاك لحد بر داریم

رو به سامان ننهد بی سر و سامانی ما

از دل سخت تو فریاد و گران جانی ما

نه همین حُسن تو شد باعث حیرانی ما

آه از این سیل كه دارد سر ویرانی ما

آه از این سیل  كه دارد سر ویرانی ما

نام  نیكوی تو نقشست به پیشانی ما

 
      صغیر اصفهانی (غزل)
       
آواز: حسین قوامی    
 

الهی سینه ای ده آتش افروز

هر آن دل را كه سوزی نیست دل نیست

در آن سینه دلی وان دل همه سوز

دل افسرده  غیر از آب و گل نیست

 
      وحشی بافقی (مثنوی)
       
دکلمه: روشنك    
  زیبد كه زدرگاهت نومید نگردد باز آن كس كه به امیدی بر خاك درت افتد  
      عراقی (غزل)
       
روشنک:    
  این هم برگ سبزی بود تحفۀ درویش ؛ علی نگهدار شما   
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       

Back to programme page