گلهای رنگارنگ ۵۲۶

یارب از این بیش بین عاشقان افسانه ام كن  

گرچه همچون شمع می سوزد سراپای وجودم

دوست شد گر او به من گو عالمی باشند دشمن

بی خودی دردی نكرد از من دوا دیوانه ام كن

گرم تر می بایدم تن بعد از این پروانه 

شنایی با وی ام بس از جهان بیگانه ام كن

به گیسوی زرین به مژگان زیبا

به چشمان آبی كه ماند به دریا

تو ناز آفرین از چه می نازی

كه رقص تو ماند به رقص پری

یك جهان حسنی یك چمن نازی

تو ناز آفرین از چه می نازی

دلم موج خون از چه می سازی

تو را می شناسم به جادوگری

سِحرانگیزی افسون سازی

هستی سوزی بزم افروزی

بس كه زیبایی بس كه طنازی

زین فسون كاری گر تو مغروری  

مست و مفتون از چشم مخموری

كن نگه من هم یك جهان شورم

چو شمعی به شب ها بسوزم ز تب ها

از آن حسن و نام نماند به جا جز افسانه ای

به گیسوی زرین به مژگان زیبا

به چشمان آبی كه ماند به دریا

شعلۀ عشقم چشمۀ نورم

چو من بر فروزم تو را هم بسوزم چو پروانه ای

چو آن کوی او كه ماند ز دور به كاشانه ای

تو ناز آفرین از چه می نازی

دلم موج خون از چه می سازی تو ناز آفرین از چه می نازی

تُركِ چشمش از نگاهی غارت دل كرد و رفت

آن سروش نیك بختی در دلم دیری نماند

داشتم از عشق او در دل دو صد نقش امید  

خواست تا سازد خلاص از غم مرا از من گسست      

آمد و كار مرا یك باره مشكل كرد و رفت

آمد و یك چند در این خانه منزل كرد و رفت

لیك هر نقشی كه در دل بود زایل كرد و رفت

چارۀ كار من آسان بود مشكل كرد رفت

صبح است ساقیا قدحی پر شراب كن

زان پیشتر كه عالم فانی شود خراب

خورشید می ز مشرق ساغر طلوع كرد

دور فلك درنگ ندارد شتاب كن

ما را ز جام بادۀ گلگون خراب كن

گر برگ عیش می طلبی ترك خواب كن

نیامد در برم جانانم امشب

كجایی ای امید زندگانی

خدایا با كه گویم حالت دل

نیامد آرزوی جانم امشب

بیا زین زندگی برهانم امشب

كه سوزد آتش هجرانم امشب

به گیسوی زرین به مژگان زیبا

به چشمان آبی كه ماند به دریا

تو ناز آفرین از چه می نازی

كه رقص تو ماند به رقص پری

یك جهان حسنی یك چمن نازی

تو ناز آفرین از چه می نازی

دلم موج خون از چه می سازی

تو را می شناسم به جادوگری

سِحرانگیزی افسون سازی

هستی سوزی بزم افروزی

بس كه زیبایی بس كه طنازی

زین فسون كاری گر تو مغروری  

مست و مفتون از چشم مخموری

كن نگه من هم یك جهان شورم

چو شمعی به شب ها بسوزم ز تب ها

از آن حسن و نام نماند به جا جز افسانه ای

به گیسوی زرین به مژگان زیبا

به چشمان آبی كه ماند به دریا

شعلۀ عشقم چشمۀ نورم

چو من بر فروزم تو را هم بسوزم چو پروانه ای

چو آن کوی او كه ماند ز دور به كاشانه ای

تو ناز آفرین از چه می نازی

دلم موج خون از چه می سازی تو ناز آفرین از چه می نازی