گلهای رنگارنگ ۵۴۶

چون غنچه چه دانی تو که در خلوت نازی    

از خندۀ پنھانی لعل تو توان یافت               

که از بھر تو چون باد صبا در به دری ھست

کز حال دل گمشده او را خبری ھست

هر شب من و دل تا سحر در گوشۀ میخانه ها  

از سینه برده كینه ها آیینه كرده سینه ها 

من در شمار بی دلان در حلقۀ بی حاصلان 

سنگ ملامت خورده ها از دشمنان آزرده ها  

مست از می مینای دل بنهاده سر در پای دل    

داریم از دیوانگی با یكدگر افسانه ها

دیده در آن آیینه ها عكس رخ جانانه ها

نی در حساب عاقلان نی در خور فرزانه ها

جانانه ها دل زنده ها فرزانه ها دیوانه ها

آورده از دریای دل بیرون بسی دردانه ها

آراسته آمد و چه آراستنی  

بنشست به می خوردن و برخاست به رقص   

می خواست به عشوه و چه می خواستنی

هی هی چه نشستنی چه برخاستنی

هرگز دلم به درد تو از كس دوا نخواست                  

مشتاق تو به هیچ جمالی نظر نكرد                        

بر ما دلت نسوخت ندانم چرا نسوخت                      

بسیار خواستم كه نهم سر به پای او                        

بر ما دلت نسوخت ندانم چرا نسوخت                      

كام تو جست و حاجت خود از خدا نخواست

بیمار تو به هیچ طبیب دوا نخواست

ما را دلت نخواست ندانم چرا نخواست

من خواستم او ولی چه كنم چون خدا نخواست

ما را دلت نخواست ندانم چرا نخواست

می گفتم عشق و می ندانستم چیست                        

گر عشق آن است كی توان با او بود                       

می گفتم یار و می ندانستم كیست

ور یار این است كی توان بی او زیست

هر شب من و دل تا سحر در گوشۀ میخانه ها  

از سینه برده كینه ها آیینه كرده سینه ها 

من در شمار بی دلان در حلقۀ بی حاصلان 

سنگ ملامت خورده ها از دشمنان آزرده ها  

مست از می مینای دل بنهاده سر در پای دل    

داریم از دیوانگی با یكدگر افسانه ها

دیده در آن آیینه ها عكس رخ جانانه ها

نی در حساب عاقلان نی در خور فرزانه ها

جانانه ها دل زنده ها فرزانه ها دیوانه ها

آورده از دریای دل بیرون بسی دردانه ها