گلهای رنگارنگ ۵۶۱

به هوش باش كه ایران ترا پیام دهد

تو را چه گوید گوید كه خیر بینی اگر

نسیم صبح كه بر سرزمین ما گذرد

تو  را  پیام به صد عزّ و احترام دهد

به كار بندی پندی كه باب و مال دهد

ز خاك  پاك  نیاكان   تو را سلام دهد

شاها بر كشور ما بخشد مهر تو صفا

شده آینۀ دوران ز فروغ تو مهرافشان

بزد آن كه زبان بگشاید به سپاس تو پیر و جوان

به تو رو كند از دل و جان

شاها بنگر كه جهان گیرد پند تو به جان

تو كه جلوۀ حق جویی ره صلح و صفا پویی

به سخن تو گشایی ره سخن از دل ما گویی     

نرود نرود از یاد كه شد از تو وطن آباد

همه با تو بود دل ما به خدا

شد دست خدا شاها همراه و نگهدارت

خواهد كه خدا باشد در كار وطن یارت

تا فرّ تو نمایان شد خرّم ز تو ایران شد

در جشن با شكوه ما ایران چو گلستان شد

همه با تو بود دل ما به خدا

تو كه جلوۀ حق جویی ره صلح و صفا پویی

به سخن چو گشایی ره سخن از دل ما گویی

نرود نرود از یاد كه شد از تو وطن آباد

همه با تو بود دل ما به خدا

به یاد  عشرت  اجداد  توست  هر نوروز

تو پای بند زمینی و رشته ای است نهان

ز درس  حكمت  و آداب  رفتگان  مگسل

كه گل به طرف گلستان صلای عام دهد

كه  با  گذشته   تو  را  ارتباط  تام دهد

كه این گسستگی ات  خواری مدام دهد. 

شها زمانۀ  كوثر  مطیع  رای  تو باد

تو  رهنمای  خردمند  مصلحت  بینی

بقای  شاه   بود   مایۀ    بقای  وطن

جهان  به  كام  ولیعهد  باد و شهبانو

چو نیست هدیۀ شاهانه ای سزاوارت

سرود   مجلس   افلاكیان   صلای تو باد

به هر چه روی كنی بخت رهنمای تو باد

شها   بقای   وجود   گرانبهای   تو   باد

هماره   بر  سرشان  سایۀ  ولای   تو باد

اگر  قبول   كنی  جان  من   فدای  تو باد

به علم  خویش  بكن تكیه و به عزم درست  

شاها بر كشور ما بخشد مهر تو صفا

شده آینۀ دوران ز فروغ تو مهرافشان

بزد آن كه زبان بگشاید به سپاس تو پیر و جوان

به تو رو كند از دل و جان

شاها بنگر كه جهان گیرد پند تو به جان

تو كه جلوۀ حق جویی ره صلح و صفا پویی

به سخن تو گشایی ره سخن از دل ما گویی

نرود نرود از یاد كه شد از تو وطن آباد

همه با تو بود دل ما به خدا

شد دست خدا شاها همراه و نگهدارت

خواهد كه خدا باشد در كار وطن یارت

تا فرّ تو نمایان شد خرّم ز تو ایران شد

در جشن با شكوه ما ایران چو گلستان شد

همه با تو بود دل ما به خدا

تو كه جلوۀ حق جویی ره صلح و صفا پویی

به سخن چو گشایی ره سخن از دل ما گویی

نرود نرود از یاد كه شد از تو وطن آباد

همه با تو بود دل ما به خدا