گلهای رنگارنگ ۵۶۵

ستاره   دیده   فرو بست   و  آرمید  بیا            

ز بس به دامن شب اشك انتظارم ریخت  گل  

شهاب  یاد   تو  در  آسمان  خاطر  من             

شراب نور به رگ های شب دوید بیا

سپیده  شكفت  و  سحر  دمید بیا

پیاپی  از  همه  سو خط زر كشید بیا

ساقی آن می چون شد آن مینا كو        

که آخر جان را هوشیاری ها مستی ها كو

ببین در نگاهم تمنای مرا بسوزد ز مستی سراپای مرا

عشقم شد آخر بیزاری  مهرم شد رنج و بیماری

از بس بد دیدم از یاران دیگر می ترسد از یاری

دریغا كه دیگر جوانی به سر كرد مویم چون خاكستر شد

بر لب هرگز نیاید خروشم                  

نالد پنهان نگاه خموشم  مانده خالی چو دستم آغوشم                                                            

همین بس گناهم

كه هركه دم زد از یاری ها باور كردم                          

چو کودکان چرا بازی با خنجر کردم

ساقی می در مینا داری لطفی دانم با ما داری

یك دریا غم در دل دارم یك دریا می آنجا داری

گر این پایان می دانستم با كس پیمان كی می بستم

تا زین پس دل آگه باشد داغی بنشان روی دستم

ز بس  نشستم  و  با شب  حدیث  غم گفتم    

به  گام های  كسان می برم گمان كه تویی    

نیامدی كه فلك خوشه خوشه پروین داشت كنون  

امید  خاطر "سیمین"   دل  شكسته  تویی        

ز غصه رنگ من و رنگ شب پرید بیا

دلم  ز  سینه  برون  شد ز بس تپید بیا

كه دست سحر دانه دانه چید بیا

مرا  مخواه  از  این   بیش  ناامید  بیا

هم می توانم از سر دل هم ز جان گذشت   

از  جان  توان  گذشت  برای  تو دلستان       

از هرچه هست با همه خوبان  گذشته ام  

تنها   تویی  كه  از  تو گذشتن نمی توان        

اما    نمی توانم   از   آن    دلستان    گذشت

جان چیست  تا  برای  تو نتوان از آن گذشت

آنی  است  با  تو  لیك  كه نتوان از آن گذشت

چون از تو بگذریم ز جهان  می توان  گذشت 

ریزد هوس از چشم سیاهی كه تو داری    

افروخته   تر  شعلۀ  مشتاقی   من  شد           

دزدیدن  صد  بوسه  حلال  است لبم را       

لبریز  تمناست   نگاهی   كه  تو  داری

زین  سركشی  گاه به گاهی كه تو داری

از آن  دهن  بوسه نخواهی كه تو داری