گلهای رنگارنگ ۵۶۶

خرم كسی كه  دارد  در روزگار  یاری            

مشتاق روی گل را از خار نیست چاره    

خوش آنكه می گذارد با یار روزگاری

این نكته  می سراید بر  گلبنی هزاری

ای رقیب اگر یار او شدی همچو من مهربان شو        

ترك او مگو در وفای او یك دل و یك زبان شو

آنكه همچو جان می پرستمش آرزوی تو دارد            

آنكه بسته ام دل به موی او بیم سوی تو دارد

ای رقیب اگر یار او شدی همچو من مهربان شو       

ترك او مگو در وفای او یك دل و یك زبان شو

چو نشستی به خانۀ او دگر از او بهانه مجو                          

به كنارش تو بمان كه گذشتم من از او

با آن افسونگر چون نوشی ساغر از من یادآور                                             

آنكه در پی او چشم حسرت من خیره مانده برفت  

رفت و یار تو شد                                     

آنكه بر دل من مانده داغ غمش بی خبر ز دلم غمگسار تو شد

گرچه بودم بستۀ مویش بهره ز رویش نبردم و رفتم                                                            

هستیم او بود و به دستم هستی خود را سپردم و رفتم

ای رقیب اگر یار او شدی همچو من مهربان شو        

ترك او مگو در وفای او یك دل و یك زبان شو

سفر نیكوست اما نی ز كوی دلستان رفتن 

آتش  به  دل  مزن  كه  دلم  را  قرار نیست                 

بس كن زبان وسوسه در دل كه بیش از این           

افسون  مخوان  به  وعده  و پیغام و آشتی                

بس   داغ    لاله     دیدم    از   فتنۀ  خزان               

آتش  به  دل  مزن  كه  دلم  را  قرار نیست                 

این  بی قرار  را  به غم عشق كار نیست

سوز و گداز در خور این  بی قرار نیست

دانم   دلت   چنان  سخنت   استوار  نیست

دیگر  دلم   به  عشق   گلی  پایدار نیست

این  بی قرار  را به  غم عشق كار نیست 

خرم  كسی  كه  دارد  در روزگار یاری         

مشتاق روی گل را از خار نیست چاره             

خوش آنكه می گذارد با یار روزگاری

این  نكته  می سراید  بر گلبنی هزاری