گلهای رنگارنگ ۵۶۷

طرب  افسرده  كند  دل  چو ز حد در گذرد

من  ازین  زندگی  یك   نهج   آزرده  شدم

آه  از آن روز كه  بی  كسب هنر شام شود

لحظه ای بیش نبود آنچه ز عمر تو گذشت

عاقبت  زیر  دو خط جمع شود از بد و نیك

آب   حیوان  بکشد  نیز  چو  از  سر گذرد

گرچه   قند  است  نخواهم   كه مكرر گذرد

وای  از آن شام  كه بی باده و ساغر گذرد

آنچه  باقیست   به  یك   لحظه  دیگر گذرد

آنچه  یك   عمر  به   دارا  و  سكندر گذرد

اسیر  بند   محبت   گرفته  خو  به  غمت

مباد  جای   تو   خالی  میان   خاطره ها

مرا به وصل و به هجران سر تمنا نیست

در   آتش  دلم  ای   چشمۀ  امید  بجوش

ز  مهر و آشتی ات خسته  خاطرم چه كنم

منم  كه  سینه  سپردم  به  خنجر  ستمت

همیشه  بر   دل   من   باد   سایۀ   قدمت

سر  رضای  توام  تا  چه  می كند  كرمت

كه جان و دل نسپارم به چشمه سار غمت

ز  فتنه های  زیاد  و  ز  لطف های  كمت

مادر  از  بهر  غم  و رنج  جهان زاد مرا

آنچه می خواست دلم چرخ جفا پیشه نداد

غم مگر بیشتر از اهل جهان بود كه چرخ

در دلم  ریخته  بس بر سر هم غم سر غم

یك دل و این همه آشوب و غم و درد"عماد" كاشكی

درس غم داد در این مدرسه استاد  مرا

و آنچه  بیزار از  آن  بود  دلم داد  مرا

دید  و سنجید  و پسندید و فرستاد  مرا

دل  مخوانید    خدا  داده  غم  آباد  مرا

مادر     ایام    نمی زاد   مرا

روزی  دو  نگهدارمش  ار   دل  به  بر آید

یك ناله شبی در غم او كردم و عمری است

آن  نخل  كه  پروردمش  از خون دل اكنون

گفتم  كه  قدت  از  چه  نیامد  به  برم  گفت

آزرده  چنان  است   كه  با   شوق   نثارت

یك چند عزیز است كسی كه  از سفر  آید

كز  هر   طرفی   نالۀ   مرغ    سحر  آید

بارش همه خونی است كه از چشم تر آید

هرگز  نشنیدی   كه   سروی    به  بر آید

جان   از    تن    زارم   نتواند  به  در آید 

طرب  افسرده  كند  دل   چو ز حد  درگذرد

من  ازین   زندگی   یك   نهج  آزرده شدم

آه از آن روز كه  بی كسب  هنر شام  شود

لحظه ای بیش نبود آنچه ز عمر تو گذشت

عاقبت زیر دو خط  جمع  شود از بد و نیك 

آب  حیوان   بکشد  نیز  چو از سر گذرد

گر چه  قند است  نخواهم  كه مكرر گذرد

وای از آن شام كه بی باده و ساغر گذرد

آنچه   باقیست  به  یك  لحظۀ  دیگر گذرد

آنچه  یك   عمر   به  دارا و سكندر  گذرد

خداوندا مرا شاید امتحان كردی               

كه در دنیا رهایم بی هم زبان كردی

اگر دردم دادی توانم ده                       

گران بارم صبر گرانم ده

به خاکت افتادم امانم ده

چه خواهی از من ای غم       

چه سودی از هستی بردم            

كه می بندی راهم هر دم

خداوندا سوزی به جانم  ده 

دلی فارغ از این جهانم  ده

به خاك افتادم من امانم  ده

نه سنگی تا یك دم شود بالین من                                    

نه خوابی كه آساید دل مسكین من