گلهای رنگارنگ ۵۶۸

شمیم  گل  به  گلستان  دمید  یاد تو كردم

ز پشت  پردۀ  مهتاب  روی  ماه   بپاشید

دلم ز جور تو خون شد ولی حدیث محبت 

هر آنكه  الفت  دل ها  گسست نام تو بردم

به شام  تیره  در  آویختم  به دامن مهتاب

بسوز همچو من ای شمع بینوا كه سحرگه 

به  زیر  سایۀ هر نخل  روی ساحل كارون

شب   سیاه  تو "مریم" نداشت نور امیدی

نسیم  عشق  به  دل ها وزید یاد تو كردم

غبار نور چو بر سرو  و بید  یاد تو كردم

ز هر زبان كه به گوشم رسید یاد تو كردم

هر آنكه   مهر ز یاران   برید یاد تو كردم

سحر  برآمد  و دامن   كشید  یاد تو كردم

ز سر چو شعله به پایم رسید یاد تو كردم

مرا تو ای شده   نخل   امید   یاد تو كردم

پدید گشت    چو   صبح سپید یاد تو كردم

تا  بر  آن  عارض  زیبا   نظر  انداخته ایم

هیچ شك نیست كه روزی اثری خواهد كرد

ای كه  قصد  سر ما داری اگر لایق توست

قدر خاك درت  اینان  چه  شناسند  كه  آن

خانۀ  عقل   به   یك باره  برانداخته ایم

تیر آهی  كه  به  وقت سحر انداخته ایم

بپذیرش  كه  به  پای  تو در انداخته ایم

توتیایی است  كه ما در بصر انداخته ایم

اوحدی مراغه ای (غزل)

بی خبر  خوش  در آید  ز درت  یار امشب

گر  نهد  خاك  كف  پای  به  چشم سر من

رنجه فرمای قدم ای دوست به كاشانۀ من

ساقیا  خیز و  از  آن  بادۀ  مستانۀ  عشق قدحی

عاقلان   مژده  كه   دیوانۀ   زنجیری باز

تا ز شادی  بنهم  جان سر این كار امشب

ریزم  اندر  قدمش  لؤ لؤ  شهوار  امشب

تا به  شكرانه كنم جان و سر ایثار امشب

پُر  بچشان  بر  من  خَمّار امشب

شده  در  حلقۀ  آن   طرّۀ   طرّار  امشب

شمیم  گل  به  گلستان  دمید  یاد تو كردم

ز  پشت  پردۀ  مهتاب  روی  ماه  بپاشید

دلم ز جور تو خون شد ولی حدیث محبت

نسیم  عشق  به  دل ها  وزید یاد  تو كردم

غبار  نور   چو بر سرو و بید یاد تو كردم

ز هر زبان كه به گوشم رسید یاد  تو كردم

خدایا    خدایا    تو    تنها     گواهی 

تو   دانی  خدایا   كه  در  این  جهان 

دلم   گشته     شمع    شبستان   غم 

خدایا   خدایا   تو   در   این   جهان 

تو  دانی  خدایا  كه  در  این  جهان  

دلم    گشته   شمع   شبستان  غم  

تو بودی همه عشق  و رویای  من 

دلم  بی  تو  هر گز  امیدی   نداشت 

اگر   شكوه ای   با  خدا  می كنم 

كه من بی تو هرگز نخواهم جهان را 

چرا  همچو  شادی   برید   از  من 

به  گردون  بر آرم  چو  دست  دعا 

به   جز   مهربانی    ندارم    گناهی

به   جز    درگه    تو    ندارم     ثنا

فرو   برده    سر    در    گریبان غم

گواهی  به  جز مهربانی ندارم گناهی

به    جز      درگه    تو    ندارم  ثنا

فرو   برده    سر   در    گریبان  غم

تو  بودی   همه  دین  و  دنیای  من

امید     دل     نا     شكیبای      من

ترا  در   دل  خود  دعا می كنم  من

پس از تو جهان را رها می كنم من

مگر  جز  محبت    چه   دید  از من

به    زاری     بخواهد   دلم  از خدا