گلهای رنگارنگ ۵۶۹

كرد  فارغ  گل رویت ز گلستان ما را          

تا خیال قد و بالای تو در دل بگذشت               

تا به دامان وصالت نرسد  دست امید              

كفر زلف   تو   بر آورد  ز  ایمان ما را

خاطر  آزاد   شد از  سرو خرامان ما را

دست  كوته   نكند  عجز ز دامان  ما را

شبی كه مهمان تو بودم به شكوه ای لب نگشودم

كه شمع آن انجمن نظر نبودش  به من

همه نظر ها به نگاهت به فتنۀ  چشم سیاهت

همه سخنگوی تو دل همه سوی تو

تو غافل ز من  وز غم دل من دل آسوده از درد و مشكل من

كه چه ها دیدم از دست تو ز بلای چشم مست تو

باید بروم شكوه از تو كنم با خدای جهان                 

رو سوی خدا آورم ز غمت ای بلای زمان

چه شد دل بریدی مگر خود ندیدی ز من آن همه مهربانی ها

مكن ناتوانم كه من هم جوانم ولی دیدم از تو جوانی ها

تو غافل ز من وز غم دل من  دل آسوده از درد و مشكل من

كه چه ها دیدم از دست تو ز بلای چشم مست تو

  باید بروم شكوه از تو كنم با خدای جهان               

رو سوی خدا آورم ز غمت ای بلای زمان

چه شد دل بریدی مگر خود ندیدی ز من آن همه مهربانی ها

مكن ناتوانم كه من هم جوانم ولی دیدم از تو جوانی ها

من آن نیم كه دل از مهر دوست بردارم     

نه روی رفتنم از خاك  آستانۀ   دوست       

كجا روم كه دلم پای بند مهر كسی است       

وگر ز كینه دشمن به جان رسد كارم

نه  احتمال  نشستن نه  پای   رفتارم

سفر كنید  رفیقان  كه  من   گرفتارم

ساقی  بیا  كه  یار  ز رخ پرده بر گرفت        

آن شمع سر گرفته دگر چهره بر فروخت          

كار  چراغ   خلوتیان   باز   در  گرفت

وین پیر سالخورده جوانی ز سر گرفت

به  یاد  روی  تو  دارم  نظر به ماه امشب     

سزای  عشق   بجز سوختن نبود          

سپیده می دمد و چشم من به روزن صبح   

بیا ز بیم رقیبان ز روز  بگذاریم           

كه  راز  چشم  تو  دارد  نگاه  ماه  امشب

تو هم  بسوز ای  دل آلوده در گناه  امشب

سپیده  را  به  رخت   كرده  اشتباه  امشب

به  سایه  روشن  مهتاب وعده گاه امشب

شبی كه مهمان تو بودم به شكوه ای لب نگشودم

كه شمع آن انجمن نظر نبودش به من

همه نظر ها به نگاهت به فتنۀ چشم سیاهت

همه سخنگوی تو دل همه سوی تو

تو غافل ز من وز غم دل من دل آسوده از درد و مشكل من

كه چه ها دیدم از دست تو ز بلای چشم مست تو

باید بروم شكوه از تو كنم با خدای جهان                 

رو سوی خدا آورم ز غمت ای بلای زمان

چه شد دل بریدی مگر خود ندیدی ز من آن همه مهربانی ها

مكن ناتوانم كه من هم جوانم ولی دیدم از تو جوانی ها

تو غافل ز من وز غم دل من دل آسوده از درد و مشكل من

كه چه ها دیدم از دست تو ز بلای چشم مست تو

باید بروم شكوه از تو كنم با خدای  جهان               

رو سوی خدا آورم ز غمت ای بلای زمان

چه شد دل بریدی مگر خود ندیدی ز من آن همه مهربانی ها

مكن ناتوانم كه من هم جوانم ولی دیدم از تو جوانی ها