گلهای رنگارنگ ۵۷۲

      
دکلمه : فیروزه امیرمعز        
 

بس تازه و تری چمن آرای كیستی                    

گل این وفا ندارد و گلزار این صفا                   

نخل  امید و شاخ  تمنای كیستی

ای لالۀ غریب ز صحرای كیستی

 
      بابافغانی شیرازی (رباعی)
       
       
 


چشم  تو  را  ز  مستی  و   ناز   آفریده اند       

شمع ایم و خوانده ایم خط سرنوشت خویش   

زلف  تو  را  ز عمر  دراز   آفریده اند

ما  را  برای  سوز  و  گداز  آفریده اند

 
      فصیحی هروی (رباعی)
       
       
 


دیدی چگونه ما را بگذاشتی و رفتی          

رخ در سفر نهادی  ناگاه و عالمی را          

بی موجبی  دل   از  ما  برداشتی و رفتی

چون زلف خود پریشان بگذاشتی و رفتی

 
      اثیرالدین اخسییکی (رباعی)
       
       
 

به  قربان  قد   و   بالات   گردم                 

چه   استغنا   و     ناز    هستی                   

به  خاك پایت ای گل كه  آرزویم             

هلاك   عارض    زیبات    باشم                    

همی گردد مرا در دل شب و روز            

بلا  گردان    سر  تا   پات   گردم

الهی  فدای ناز و استغنات   گردم

همین  باشد  كه   خاك  پات گردم

شهید     قامت      رعنات   گردم

كه  رسوایت  شوم  شیدات  گردم

 
      رفیق اصفهانی (غزل)
       
       
آواز : قوامی    
 

مرو از  پیشم  و عمری  نگرانم  مگذار        

گاهگاهی به من عزم پیامی به سراست          

بر  دلم   داغ   غم   عشق  تو ایام نهاد             

منشین   در  بر  غیر  و مبر از یاد مرا          

چون دم صبح به شام سیه ام خنده نزن      

یا  چو  رفتی   به    امید   دگرانم  مگذار

فارغ از  حال  خود و جان و جهانم مگذار

تو   دگر   داغ   غم  هجر  به  جانم مگذار 

غم  دیگر  به   سر   درد    نهانم    مگذار

در  كف  گریه  از   این بیش عنانم  مگذار

 
      گلبنی (غزل)
       
       
دکلمه : فیروزه امیرمعز    
 

بس تازه و تری چمن آرای كیستی           

گل* این وفا ندارد و گلزار این صفا         

نخل  امید  و شاخ  تمنای كیستی

ای لالۀ غریب ز صحرای كیستی

 
      بابافغانی شیرازی (رباعی)
       
       
ترانه : پروین     
 

ای شكسته دل عاشقی ز سر به در كن   

خون شدی از این رهگذر بیا حذر كن

لب ببند و این فسانه مختصر كن                                                   

زان كه دل فریبان به دل وفا ندارند صفا ندارند                              

خوشگل اند و زیبا به جز جفا ندارند

چارۀ خود ای دل تو از ره دگر كن                                             

گل رُخان جانا بی شمارند در فریب و فن كهنه كارند      

جز كرشمه كاری ندارند همه عشوه كارند

این جفا كاری مردم آزاری كشته ما را            

جانم كشته ما را خدا كشته ما را

  كی شود باری ˜که این سیه كاری           

حال ما را كند آشكارا 

 
      (ملک الشعرای بهار)
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       
       


Back to programme page