برگ سبز ۱۴۲

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

خواهم ای عشق كه میخانة دل‌ها باشم 

گر چه زین بیشتر از وصل تو رسوا باشم 

بی‌خبر از حرم و دیر و كلیسا باشم

بی‌تو یك لحظه نباشد كه به دنیا باشم

بعد از این رحم مكن بر دل دیوانة من 

بفرست آنچه غمت هست به غمخانة من

گر چه ای عشق شكایت به تو چندان دارم  

گر چه از نرگس آن ساخته‌ای بیمارم 

كه به عمری نتوانم همه را بشمارم

گر چه زان زلف گره‌ها زده‌ای در كارم

باز هم گرم از این آتش جان سوز تویم 

سر خوش از آه و غم و درد شب و روز تویم

باز اگر باغ مئی هست به میخانه توست  

باز اگر راحت جانی بود افسانة توست  

باز اگر آب حیاتی است به پیمانه توست

باز هم عقل كسی راست كه دیوانة توست

شكوه بی‌جاست مرا كُشتی و جانم دادی 

آن‌كه از بخت طمع داشتم آنم دادی

ما از دل و دین در ره دلدار گذشتیم    

گاهی به ره صومعه سرمست دویدیم   

هر چند در این دایره چون نقطه مقیمیم  

مقصود نشد حاصل هر جا كه دویدیم 

ما از دل و دین در ره دلدار گذشتیم  

از هر دو جهان  در طلب یار گذشتیم

گاهی ز در میكده هشیار گذشتیم

زین مركز آلوده چو پرگار گذشتیم

از آرزوی خویش  به ناچار گذشتیم

از هر دو جهان در طلب یار گذشتیم

چو نكو می‌نگرم شمع تو پروانه تویی    

حرم و دیر تویی، كعبه و بتخانه تویی 

راز شیرینی این عالم افسانه تویی

سّر دلدار تویی، طرة جانانه تویی

گر چه از چشم بتی بی‌دل و دینی ای عشق 

هر چه بینم همه از چشم تو بینم ای عشق