گلهای رنگارنگ ۵۷۷

یك امشبی كه در آغوش شاهد شكرم

ببند یك نفس ای آسمان دریچۀ صبح

چو التماس  برآمد  هلاك باكی نیست

ندانم این شب قدر است یا ستارۀ روز

روان  تشنه  برآساید  از وجود  فرات

سخن بگوی كه بیگانه پیش ما كس نیست

میان  ما به جز این پیرهن نخواهد بود

گرم  چو  عود  بر آتش  نهند  غم نخورم

بر آفتاب كه امشب خوش است   با  قمرم

كجاست  تیر   بلا   گو  بیا كه  من سپرم

تویی   برابر   من   یا   خیال   در  نظرم

مرا  فرات  ز  سر  برگذشت  وتشنه ترم

به غیر شمع و همین  ساعتش زبان ببرم

اگر  حجاب   شود   تا   به   دامنش  بدرم

با  دوست  باش  گر همه آفاق دشمن اند

یك   بامداد   اگر  بخرامی   به   بوستان

ای  متقی  گر ا هل  دلی   دیده ها بدوز

جانم   دریغ   نیست   ولیكن     ضعیف

گویی جمال دوست كه بیند چنان كه اوست 

كو مرهم  است ا گر دگران نیش  میزنند

بینی   كه  سرو  را  ز  لب جوی  برکنند

كاینان   به   دل    ربودن   مردم معینند

صندوق  سرّ توست  نخواهم  كه بشكنند

الا   ز  راه  دیده   "سعدی"  نظر كنند

سخن بگوی  كه بیگانه  پیش ما كس نیست

میان  ما  به  جز این پیرهن  نخواهد  بود

مگوی"سعدی" از این درد جان نخواهد برد

به غیر شمع و همین ساعتش زبان ببرم

اگر  حجاب  شود  تا  به  دامنش بدرم

بگو  كجا  برم آن جان كه از غمت ببرم

ز  تاب   و  تب  عاشقانۀ  من

خموشی  دل  با  سیاهی   شب

به  توفان   دادم   آرزو    را

سبوی   دل   را   می  نمانده

زیرا   دیگر   بنای   آرزو را

نمانده   اثر  در  زبانۀ    من

كشیده  سر  از  بام  خانۀ  من

ز  خاطر   بردم    یاد  او  را

به  مستی  بشكن  این  سبو را

بر  لب  بستم  مجال  گفتگو را

ز  نام  و  نشان  افسانه  مکن

مرا  همه  شب   با  می زدگان

گریزم ز هستی به  دامان  مستی

هوادار  عشقت  كه با شعلۀ غم

بزن   شعله ها  تار  و پود مرا

بسوزان  به  عشقی  وجود مرا

كز   نام   و   نشان    بیزارم

در   میكده ها     رسوا    كن

كه گرمی ها بسته است سرود مرا

بسوزد   بی پروا   وجود   مرا

سرا   پا   به   آتش  بسوزانم

كه   از  این  خموشی  گریزانم