گلهای رنگارنگ ۵۷۸

گذشت آنكه دلم در شكنج موی تو بود

گذشت آنكه سراپای من ز جذبۀ شوق

خبر  نداشتی ای  آب  زندگانی  من

 بسان صورت دیوار چشم حسرت من

خدای عشق من و آرزوی من بودی

گذشت آنكه جهان پر ز گفتگوی تو بود

بسان آینه مجذوب روی و موی تو بود

كه مرگ تشنه لبی بر كنار جوی تو بود

به هر طرف كه روان می شدی به سوی تو بود

چه سود كه آرزوی من نه آرزوی تو بو

ما ز درمان دلت ریش گذشتیم و گذشت   

ز كم و بیش جهان گوشه وه ما را بس

اگر بر دل من  عشق و وفا داد خدا داد

مگو حكم قضا بود كه این كار خدا بود

اگر بر دل من عشق و وفا داد خدا داد

مگو حكم قضا بود كه این كار خدا بود

تو را دیدم و دنیا دگر از چشم من افتاد

شوم از تو جدا تا كی نترسی ز خدا تا كی  

آتشم مزن به جان خدایا

بر سر  زندگی  خویش  گذشتیم و گذشت

كه ز سودای كم و بیش گذشتیم و گذشت

اگر  مهر تو را  بر  دل  ما  داد  خدا  داد 

چه سازم كه نصیبم همین رنج و بلا بود

اگر  مهر  تو  را  بر  دل  ما  داد خدا داد 

چه سازم كه نصیبم همین رنج و بلا بود

كه با یاد تو ام  مهر جهان می رود از یاد

جفا   دیده  وفا كردم  تحمل  به بلا كردم

جز بهار من خزان خدایا

ای خدا مرا ز غم رها كن                                

درد بی دوای من دوا كن 

چه كنم به چه كس گویم غم عشق و جدایی را 

ای خدا مرا ز غم رها كن

اگر بر دل من عشق و وفا داد خدا داد

مگو حكم قضا بود كه این كار خدا بود

درد بی دوای من دوا كن 

اگر   مهر  تو  را  بر  دل ما  داد خدا داد

چه سازم كه نصیبم همین رنج و بلا بود

چه شد كه ماه مراد از كرانه ای نرسید

از آن كه نام خوشش نقش لوح گردون بود

چگونه ریخت شفق خون روشنایی را

چنان  ز پنجۀ بیداد شور نغمه گریخت

شبی رسید  و حریف شبانه ای نرسید

به دست خاك نشینان نشانه ای نرسید

كه پای صبح به هیچ آستانه ای نرسید

كه بانگ چنگ به داد ترانه ای نرسید

چه  شد  كه  ماه  مراد  از كرانه ای نرسید

از آن كه نام خوشش نقش لوح گردون بود 

چگونه  ریخت  شفق   خون  روشنایی  را

چنان  ز  پنجۀ  بیداد  شور  نغمه   گریخت

غبار غصه  بر  آینه ها  فرود  آمد

مرا  به  پاس   وفا   پایمال   دشمن   كرد

شبی  رسید  و حریف   شبانه ای نرسید

به  دست  خاك نشینان نشانه ای  نرسید

كه  پای  صبح به هیچ  آستانه ای نرسید

كه  بانگ  چنگ  به داد  ترانه ای نرسید

ولی  نسیم   نشاط   از  كرانه ای نرسید

به دست دوست به از این بهانه ای نرسید

خوش تر از فكر می و جام چه خواهد بودن

غم  دل  چند   توان  خورد  كه  ایام   نماند 

تا  ببینیم   سرانجام   چه   خواهد   بودن

گو نه دل باش و نه ایام چه خواهد بودن