برگ سبز ۱۴۵

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

خوش آن شب‌ها كه در خلوتگه راز

من از آه سحرگاه تو فارغ   

درون سینه‌ام آرام بودی

تو فارغ از غم ایام بودی

خوش آن روزی كه زیر سایة بید  

سرود عشق می‌خواندیم از بر   

لب جوی، ما و دل بنشسته بودیم

لب از هر گفتگویی بسته بودیم

دل من درس عشق و عاشقی را 

سحر پروانه را دیدم در آتش 

شبی در مكتب پروانه آموخت

كه می‌خندید و جان می‌داد و می‌سوخت

ز كار شمع خندیدم چو دیدم 

ولی پروانه بی‌پروا در آتش

میان گریه كردن ناز می‌كرد

بدون بال و پر پرواز می‌كرد

گر بُوَد عمر به میخانه روم بار دگر

خرم آن روز كه با دیدة گریان بروم

معرفت نیست در این قوم خدایا مددی 

گر مساعد شودم دایرة چرخ كبود 

راز سر بستة ما بین كه به دستان گفتند 

هر دم از درد بنالم كه فلك هر ساعت 

باز گویم نه در این واقعه حافظ تنهاست 

به جز از خدمت رندان نكنم كار دگر

تا زنم آبِ در میكده یك‌بار دگر

تا برم گوهر خود را به خریدار دگر

هم به دست آرمش باز به پرگار دگر

هر زمان با دف و نی بر سر بازار دگر

كُنَدَم قصد دل ریش به آزار دگر

غرقه گشتند در این بادیه بسیار دگر