برگ سبز ۱۴۶

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چو بنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

در ده به من ای ساقی زان می دو سه پیمانه  

خواهم كه در این مستی خود نیز روم از یاد  

از عشق رُخ جانان، گشته است جهان حیران  

كز سوز درون گویم شعری دو سه مستانه

غیر از تو نماند كس نه خویش و نه بیگانه

مستانه سخن گوید این عاشق دیوانه

به خاموشی شكستم نغمة دل در گلو امشب  

خدا را امشب ای ساقی  كه چشم خسته بر هم نه 

بنازم خانة دل را كه خود گنج مراد این‌ جاست  

به اشكی خواستم شویم ز خاطر یاد او امشب

كه من پیمانة دل می‌نهم جای سبو امشب

به رقصی تازه آراید دلم روی نكو امشب

منم كه گوشة میخانه خانقاه من است

گَرَم ترانة چنگ و صَبوح نیست چه باك

غرض ز مسجد و میخانه‌ام وِصالِ شماست 

مگر به تیغِِ اَجَل خیمه بر كَنَم ور نه 

از آن زمان كه بر این آستان نهادم روی  

دعای پیرِ مُغان وردِ صبحگاهِ من است

نوای من به سحر آهِ عذرخواهِ من است

جز این خیال ندارم خدا گواهِ من است

رمیدن از درِ دولت نه رسم و راهِ من است

فرازِ مَسندِ خورشید تكیه‌گاهِ من است