برگ سبز ۱۴۸

چشم بگشا كه جلوه دلدار                              

این تماشا چو بنگری گویی                           

به تجلی است از در و دیوار

لیس فی الدار غیره دیار

منم آن نیاز مندی كه به تو نیاز دارم     

تویی آفتاب و چشمم، به جمال توست روشن 

به جفا نمودنِ تو، زوفات بر نگردم    

گله كردم از تو گفتی كه بساز چاره ی خود    

غم دل به تو نگویم كه تو را ملال گیرد  

غم چون تو نازنینی به هزار ناز دارم

اگر از تو باز دارم به كه چشم باز دارم

به وفا نمودنِ خود، زِ جفات باز دارم

منم آن كه در غم الحق دل چاره ساز دارم

كنم این حدیث، كوته كه غمِ دراز دارم

ما كیستیم دین و دل از دست داده ای               

بی جذبه چون حكایتِ از یاد رفته ای              

بر گردنِ وجود، چو دست شكسته ای              

مردانه، با تبسم شیرین و اشكِ تلخ                   

پای طمع به دامن همت كشیده ای                   

از شعر من نشاط چه جوئی؟ كزین سخن                      

آگه نه ای ز رنجم و آگَه نمی شود 

از چشم آسمان و زمین اوفتاده ای

بی جلوه، چون جوانیِ بر باد داده ای

در دیده ی زمانه، چو اشكِ فتاده ای

بر پا چو شمع، تا دم مرگ ایستاده ای

دست كَرَم برابر عالم گشاده ای

نه بوی مِهر خیزد و نه رنگِ باده ای

سیر از گرسنه ای و سوار از پیاده ای

ساقیا مِی ده كه ما دُردی كش میخانه ایم                      

خویشتن سوزیم و جان بر سر نهاده شمع وار                

خلق می گویند جاه و فضل در فرزانگیست                   

عیب تُست گر چشم گوهر بین نداری ور نَه ما  

سعدیا گر باده ی صافیت باید باز گو           

با خرابات آشنائیم از خِرَد بیگانه ایم

هر كجا در مجلسی شمعیست ما پروانه ایم

گو مباش اینها كه ما رندانِ نا فرزانه ایم

هر یك اندر بحرِ معنی، گوهر یكدانه ایم

ساقیا می ده كه ما دُردی كش میخانه ایم

 گشته ام از فیض عشق، موی به مو، دوست                

كشته عشقم چه سان، شِكوِه زدشمن كنم                        

این نَبُوَد او منم ، این نه منم، اوست

آن كه به خونم كشید دوست بُوَد دوست