برگ سبز ۱۵۱

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چو بنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

نیمه هشیاریم و یك نیم دگر مستانه‌ایم 

بیم رسوایی مده ای شیخ ما را بعد از این   

عقل اگر با ما بود از عهد دیرین آشنا  

هر كجا زلف بتی در تار او بند و شكن    

لطفی ای ساقی كه ما محتاج یک پیمانه‌ایم

سال‌ها شد ما به رندی در جهان افسانه‌ایم

بگذر از ما گو كه نیز از خویشتن بیگانه‌ایم

هر كجا شمع رُخی بر گرد او پروانه‌ایم

همه دردم همه داغم همه عشقم همه سوزم 

گفتنی نیست كه گویم ز خیالت به چه حالم 

نه بخندم نه بگیریم نه بسازم نه بسوزم

حیف و صد حیف كه دور از تو ندانی به چه روزم

از قول دوست ما به یكی مرحبا خوشیم 

در بارگاه دوست اگر نیست راه ما 

با یك رسالت از دم باد صبا خوشیم

در كلبة فقیر و سرای گدا خوشیم

تو سوز آه من ای مرغ شب چه می‌دانی  

به من گذار كه لب بر لبش نهم ای جام  

چو شمع و گل شب و روزت به خنده می‌گذرد  

ندیده‌ای شب من تاب و تب چه می‌دانی

تو قدر بوسة آن نوش لب چه می‌دانی

تو گریة سحر و آه شب چه می‌دانی

چو شمع و گل شب و روزت به خنده می‌گذرد       

بلای عشق ز هر درد جانگدازتر است  

رهی به محفل عشرت به نغمه لب مگشای

تو سوز آه من ای مرغ شب چه می‌دانی

نگشته صید محبت، تعب چه می‌دانی

تو دل شكسته نوای طرب چه می‌دانی

ندیده‌ای شب من تاب و تب چه می‌دانی